Valentijn: over lampen en bekers

14 februari 2019

Het getuigt van ongelooflijke overmoed dat zoveel mensen beginnen aan een relatie met iemand, met wie ze van plan zijn de rest van hun levensdagen door te brengen. Als je bedenkt hoeveel kleine en grote verschillen er tussen mensen zijn, hoeveel mogelijke bronnen van ergernis en teleurstelling, is het niet minder dan een wonder.

We lopen er met zijn allen voortdurend tegenaan, tegen al die kleine kantjes van elkaar en van onszelf. Hoe we anders omgaan met rommel en opruimen, hoe we last hebben van een partner die te zorgeloos is of zich juist te veel zorgen maakt. We zien hoe hij of zij zich uitslooft voor iemand anders en we weten dat we dat zelf ook wel eens doen. We zijn het soms beu om altijd met iemand rekening te moeten houden.

Wat is het precies waarom een relatie tussen twee mensen toch zo’n succesverhaal is, dat bijna iedereen ervan droomt? Daarop krijg je uiteenlopende antwoorden. Omdat het zo fijn is om samen wakker te worden. Omdat er iemand is die je gedachtekringetjes kan doorbreken met zijn eigen ideeën en inzichten. Omdat er iemand is om je verhaal aan te vertellen als je thuiskomt. Omdat koken en eten in je eentje vaak een beetje zielig is.

Dat kan ik allemaal beamen. Mijn persoonlijke favoriet is: omdat je altijd iemand hebt aan wie je de schuld kunt geven van je eigen stommiteiten. Ik weet zeker dat ik dat heel hard zou missen als ik ooit alleen zou komen te staan. Het klinkt wellicht niet vriendelijk, maar wie zegt dat je in een relatie altijd vriendelijk moet zijn? Zolang het wederkerig is, kom je met veel weg.

Afgelopen weekend probeerden mijn man en ik samen een lamp te vervangen in de luster boven onze eettafel. Dat is altijd een heel maneuver, met het uitdraaien van piepkleine schroefjes en het verwijderen van grote glasplaten. Ditmaal zat er eentje muurvast en bij het wrikken knapte de hele glasplaat en stonden we samen in een glasregen van wel duizend scherven. Wij hielden vooral elkaar vast en waren blij dat we niet gewond raakten.

Misschien is dat wel de kern van een relatie: samen in de glasregen van het leven staan en elkaar stevig vasthouden. Blij zijn als je niet gewond raakt en opkomen voor elkaar als je toch schrammen of builen oploopt. Voor elkaar de warmte van God heel concreet maken, zoals in dat gedicht van Gabriel Smit:

Je bent mij zo nodig. Ik weet wel dat
de Heer mijn herder is en dat Hij mij
niets laat ontbreken, maar wanneer jij
mij dat niet bent, weet ik niet wat
mijn leven nog kan zijn. Wanneer Hij jou
niet geeft, geeft Hij mij niets, want
wat mij niet gereikt wordt door jouw hand
is dood voordat ik het ooit krijgen zou.
Dat kan niet, zeg je, want dan stel je mij
voor Hem, een verantwoordelijkheid die
ik niet dragen kan. Weet je dat zeker?
Lees de psalm. Wie dorst schenkt Hij
in overvloed zijn wijn. Maar, liefste, wie
anders dan jij is mij zijn beker?

I wonder, 14 februari 2019