Verheven

21 augustus 2019

Jaren geleden waren we op vakantie in Toscane. Glooiende heuvels met velden in tinten bruin, groen en geel. Met de auto rijd je er op lange kronkelwegen doorheen. Hier en daar ligt een toefje lichtbruine huizen te glanzen in de zon, esthetisch uitgekiend als een paar basilicumblaadjes op een bord gazpacho. De zalmroze pannendaken stralen iets verhevens uit.

Pas als je dichterbij komt, zie je de mensen die er wonen. Een man met afhangende schouders die achter een vals uitziend hondje aansloft. Een vrouw met vetrolletjes onder haar te krappe T-shirt en een schelle stem. Twee kinderen die vechten om een fietsje. Drie oude mannen op een bankje dat wel een laag beits kan gebruiken.

Alleen van veraf lijkt alles verheven. Van dichtbij is het leven overal rauw en concreet, sappig en druk, schraal en venijnig, onaf en hard, warm en troostvol. En dat alles meestal tegelijk.

Van dichtbij zijn de mensen overal gewoon zoals u en ik. En dat is vooral een geruststelling.

(Afb. van polytonejoe via Pixabay)