Vervellen

4 oktober 2018

Mensen hebben iets met bomen. Het valt niet altijd uit te leggen. Maar soms is het zichtbaar.

Bomen zijn heel anders dan mensen. Bomen blijven staan. Ze reageren zo langzaam dat je het haast niet kunt zien. Maar ze leven wel. Mensen zijn druk en altijd onderweg. Als ze getroffen worden door verdriet, zie je dat meteen. Elke dag zien ze er anders uit, en ook doorheen de dag veranderen ze voortdurend van uitdrukking, houding en outfit.

Toch hebben mensen wel iets van bomen. Ik herken mezelf soms opeens in een uitbundig bloeiende Japanse kers, in een stekelige hulststruik of in een treurwilg. Onlangs kwam ik weer zo’n spiegelboom tegen in het park. Een plataan, druk bezig met vervellen. Want dat is wat mensen ook voortdurend moeten doen.

Ooit was ik in deze zelfde stad een studente. Ik kom nog regelmatig langs het huis van mijn eerste kot en stel me dan voor dat ik mezelf vijfenveertig jaar later voorbij zou zien fietsen. Wat zou ik gedacht hebben? Zou ik mezelf herkend hebben? Later vervelde ik tot lerares, tot moeder en nu al tot grootmoeder. Net als bij de plataan komt mijn schors er niet in één keer af. Het gaat met stukken en vlekken. Daarom ziet mijn ziel er vast net zo geschubd uit als een plataan.

Want al ben ik nu een oma, er zitten nog altijd onverwoestbare stukjes moeder in mij. Ik kijk nog steevast op als ik in de supermarkt een kinderstem ‘mama’ hoor roepen. Mijn leraressenhuid raak ik ook niet kwijt, want ik leg nog altijd te vaak iets uit. Of ik hoor mezelf te luid beginnen te praten, zoals vroeger in een klas vaak nodig was. Soms voel ik me zelfs nog een beetje studente, als ik zomaar zonder reden besluit om naar de film te gaan of een vergadering heerlijk te brossen. Alleen is het tempo waarmee ik de stadsheuvels op fiets, een heel stuk trager geworden.

Een plataan is een fijne schaduwboom, waar je veel plezier van kunt hebben. Laat mij dus maar lekker verder vervellen.