Vijgen na Pasen

24 april 2022

Al heel mijn leven lang ben ik krampachtig overal op tijd. Vast en zeker een gevolg van mijn opvoeding. Vaker zelfs ben ik iets te vroeg, zodat ik nog wat heen en weer drentel op de stoep voor het aanbellen, om de mensen niet te storen in hun laatste beslommeringen voor de afspraak. Omdat veel andere mensen nooit op tijd zijn, heb ik op die manier al heel wat uren verloren.

Maar nu ik ouder word, begin ik stilaan de charmes te zien van een klein beetje te laat komen. Je mist van veel bijeenkomsten en vergaderingen de ‘koude start’. Je kunt aansluiten als het ijs al gebroken is, de toon al gezet, de sfeer al wat opgewarmd. Het gebeuren wordt daardoor veel meer instapklaar.

En verder ervaar ik steeds meer hoe leuk het is om dingen te doen waarvoor het eigenlijk ‘te laat’ is. Nog eens verstoppertje spelen of van een ‘lekstok’ snoepen. Hand in hand over de stoep huppelen. Met je handen een tunnel graven onder een berg in de zandbak. Ongegeneerd lieve onzin uitkramen tegen een baby’tje. Je teennagels lakken en je lippen stiften in vrolijke kleurtjes. Lezen of een film kijken tot diep in de nacht. En ga zo maar door.

Het is nooit te laat voor vijgen, ook niet na Pasen. Op elk moment van je leven is er overal geluk te rapen en te strooien. Hoe later op de avond, hoe schoner volk en hoe groter plezier. Wie wat langzamer wordt en wat later is, ziet meer wat er echt te zien valt. Want God is er altijd. Hij wacht gewoon tot wij oog voor hem krijgen.

(Kerknet.be 24 april 2022)