Vlinders

14 november 2023

Vele jaren geleden legde ik samen met mijn vader een herbarium aan. Met de primitieve middelen van de jaren zestig: zonder internet en zonder naslagwerken met kleurenplaatjes. Maar met veel inventiviteit en persoonlijke inslag.

We gebruikten oude telefoonboeken om de planten in te drogen. Bij elk gewas zochten we naast de Latijnse naam ook naar hoe de plant werd genoemd in het Frans, het Engels en het Duits.

En we verzamelden de spreuken en zegswijzen als die er waren. ‘Boontje komt om zijn loontje’ bijvoorbeeld, want de eerste plantenfamilie die we letterlijk onder de loep namen, waren de Vlinderbloemigen, waartoe dus ook de boon behoort. En de klaver en de brem.

Als ik nu in een min of meer ver land terecht kom, bestudeer ik nog altijd met veel nieuwsgierigheid de plaatselijke flora. Ik bekijk de pluizige bloemetjes, de anders gevormde ‘dennenappels’ of de minuscule blaadjes. En vaak bots ik dan op de heel herkenbare bloemen van een of andere exotische vlinderbloemige.

Zo zag ik er een in Qatar, een paar weken na de dood van mijn vader. En ook nu, op bezoek bij mijn pleegzoon down under, spot ik al op de tweede dag een onmiskenbare variant van de bremstruik. Zijn bloemetjes zijn eerder oranje dan geel, zijn peultjes zijn wat kleiner en ronder, maar het is zonder twijfel een vlinderbloemige.

Eerste liefdes maken altijd een onuitwisbare indruk. Zo zullen de vlinderbloemigen altijd een bijzondere plaats behouden in mijn plantenminnende hart. Omdat ze mooi en nuttig zijn. Omdat je ze zelfs vindt aan de andere kant van de wereld. En omdat ze me verbinden met mijn vader, die nu in de grazige weiden tussen de hemelse klaver zit. Want de hemel is even dichtbij, ook al zit ik aan de andere kant van de wereld.

(Photo by Jennifer Uppendahl on Unsplash)