Voor eens en voor altijd

30 mei 2021

Veel van wat we doen is voorlopig. Eten koken en afwassen, schoonmaken en de was doen, zelfs een kamer verven of een plant verpotten. Het is goed voor even, maar er komt altijd een tijd waarop het weer opnieuw moet gebeuren. Verhuizen, verbouwen, de job van je leven vinden, haast niets is voor altijd. Ook onze relaties veranderen en soms raken mensen volledig buiten beeld, terwijl er nieuwe contacten opduiken. Het leven verandert en een mens moet mee, willen of niet.

Waar komt toch dat verlangen vandaan om iets voor eens en voor altijd goed te regelen? Om er voorgoed komaf mee te maken? Om een oplossing te vinden waaraan nooit meer zal getornd worden? Het is sterker dan onszelf.

‘Ziezo, dat hebben we vakkundig afgehandeld. Daar hebben we nooit nog omkijken naar.’ Maar dat is buiten de taaie werkelijkheid gerekend. Want die dwingt ons om onder ogen te zien dat er toch weer aan gesleuteld moet worden. Dat die definitieve oplossing toch ook weer voorlopig was.

Een mensenleven is een levenslange oefening in aanpassen. Net als je denkt dat je nu wel een periode van rust hebt verdiend, gebeurt er weer iets dat je echt niet kon voorzien. Dan ben je weer vertrokken voor een wankele zoektocht, in de hoop een nieuw evenwicht te vinden.

En God? Is hij de rots waarop we kunnen bouwen? Soms wel. Maar net zo vaak is hij de geest die waait waarheen hij wil. En wij hobbelen er een leven lang dapper achteraan.

(Kerknet.be 30 mei 2021, afb. van Heike Hartmann via Pixabay)