Wat doe je op het kerkhof?

31 oktober 2018

Het wordt weer druk op het kerkhof deze week. Eerst om te schrobben en te poetsen, dan om bloemen te zetten bij onze lieve doden. Sommigen liggen er al jaren, anderen nog maar pas. Bij sommige graven staan veel bloempotten en kaarsen, bij andere niet meer dan eentje of helemaal niets. Het zegt niet veel over hoe iemand gemist wordt.

Als je rondwandelt tussen de graven, lees je vanzelf de geboorte- en sterfdata en bereken je de tijd daartussen. Er zijn altijd schrijnende cijfers bij. Soms getuigt de lieve lach op een foto wat voor een fijn mens hier begraven ligt. De spreuken overtreffen elkaar in ontroering of wijsheid.

Wat moet je doen bij zo’n graf, als het er eenmaal mooi bij ligt? Sommige mensen praten met hun lieve dode. Dat kan een troost zijn, ook al krijg je geen antwoord. Andere mensen verschikken de chrysanten een beetje en halen wat afgevallen blaadjes weg. Maar al met al valt er bij een graf niet veel te beleven.

Wij bidden meestal een Onzevader, samen. Maar ook dat duurt niet lang. Daarna draaien we nog wat heen en weer, kijken naar de omringende graven en wandelen weer weg. Wat jammer dat er niet bij elk graf een bankje kan staan, om even bij elkaar te zitten, zoals vroeger.

Ik weet wel dat het beste van mijn vader niet hier onder de grond ligt. Dat ligt in het hart van God en dat dragen wij allemaal mee, tot in het zoveelste geslacht. Maar deze plek om even samen aan hem te denken, mag er toch zijn. Zo wordt zijn eeuwige rust ook voor ons een beetje concreet.

Kerknet, 31.10.2018