Wat nu?

13 mei 2020

Niet iedereen beleeft de coronacrisis op dezelfde manier, daarover zijn we het allemaal eens. Kom maar eens kijken naar mijn kamerplanten bijvoorbeeld. Die hebben er nog nooit zo levendig uitgezien. Elke dag zet ik mijn siernetels in en uit de zon zodat ze niet gaan hangen. Mijn zaailingen benevel ik zorgvuldig als de grond er droog uitziet. Ik geef water aan wie het nodig heeft en draai scheefgroeiende planten in de goede richting. Ze belonen mij met extra scheutjes en knoppen en een uitbundige groei.

Wij hebben geen huisdieren, maar ik kan me voorstellen dat die een vergelijkbare periode van ongekende weelde doormaken. De hond mag veel vaker gaan wandelen dan vroeger. De kat ziet haar drinkbakje altijd gevuld. En zelfs de goudvissen leven op bij zoveel aanwezigheid in huis.

Ook baby’s en peuters genieten van de bijna permanente beschikbaarheid van papa en mama. Voor hen is ‘stay at home’ meestal geen straf. De ochtendrush is verdampt en alles verloopt aan een iets menselijker ritme.

Voor alle anderen, bij wie het verstand in meerdere of mindere mate hun leven bepaalt, is het niet zo eenduidig. Van sommige aspecten van het nieuwe leven kunnen ze genieten, van andere veel minder.

En hoe volwassener je bent, hoe meer je die worm in je hoofd voelt knagen: Wat nu? Hoe gaat het verder? Komen we hier uit en zal het leven dan nog leuk zijn? Slagen we erin om een andere draai te geven aan ons leven, waardoor de hele wereld een betere richting inslaat? Of ploeteren we verder naar de afgrond? Wat moeten we inleveren en wat hebben we te winnen?

Allemaal vragen zonder duidelijk antwoord, voorlopig tenminste. Als we zouden kunnen leven van dag tot dag, als een plant of een kat, zou het zoveel makkelijker zijn. Maar ons brein laat zich niet zomaar uitschakelen. Ook in lockdown blijft het draaien.

Als we weer meer buitenshuis zullen zijn, zullen onze kamerplanten en huisdieren af en toe verkommeren. Dat overleven ze wel, zoals ze dat altijd hebben gedaan. Maar wat met ons eigen leven? Hoe gaan we dat organiseren, zodat wij het met zijn allen overleven? En ook al wie na ons komt? Dat wordt met zijn allen heel hard nadenken en kiezen.

Na al die tijd weten we beter dan ooit wat we niet willen missen. En dat mogen we nooit meer loslaten.

(Afb. van Yvonne Boylan via Pixabay)