Wat zou jij aan je lieve doden nog willen vertellen?

2 november 2019

Elk jaar rond Allerzielen heb ik de neiging om een duchtig rondje te gaan onderhandelen met God. Met als inzet: mijn lieve doden heel even terugzien. Een uurtje bijvoorbeeld, langer hoeft niet. Gewoon even checken of alles ok is met hen en hen een kleine update geven van de toestand hier. Ik weet best dat je niet op die manier kunt denken over het hiernamaals, maar met Allerzielen ben ik elk jaar lekker balorig en doe ik het toch.

Gewoon even op de bank zitten naast mijn vader en hem horen vertellen over het laatste boek dat hij gelezen heeft. Even horen wat mijn schoonmoeder denkt over de manier waarop ik mijn glazenkastje heb ingericht tot ‘Wunderkammer’. Vragen aan een goede vriend wat hij vindt van de talmende regeringsvorming. Met een vriendin grapjes maken over onze ouderdomskwaaltjes, waar zij nu definitief geen last meer van heeft. Horen of mijn schoonvader nog steeds het laatste nieuws volgt en hem als gewezen leraar Engels vragen hoe hij de Brexit inschat. En hen tussendoor kort laten kennismaken met nieuwe partners die zijn komen aanwaaien bij de kinderen en met een vers kleinkind.

Daarna mogen ze weer terug naar het paradijs, want ik wil hen niet lastigvallen met al te veel onfrisse details van het leven vandaag. Ik zal niets vertellen over de verdacht warme zomers die we nu hebben. Over de betonstop, het circulatieplan en het feit dat je minstens elk jaar van energieleverancier moet veranderen, hoeven zij zich niet meer druk te maken. En al helemaal niet over wanhopige mensen in bootjes of koelwagens. Als ze me vragen of alle discriminatie inmiddels weggewerkt is, zal ik laf glimlachen en ‘Natuurlijk!’ antwoorden. Voor geen geld wil ik hun eeuwige rust verstoren.

Als ik het zo allemaal op een rijtje zet, begrijp ik heel goed waarom ik ook dit jaar God niet overstag zal krijgen. Dood zijn heeft een heleboel nadelen, maar het grote voordeel is dat je inderdaad mag rusten in vrede. Al die sores waar wij elke dag ons hoofd over moeten breken, valt dan voorgoed van je af. En dat moet vooral zo blijven.

Ik ga dus gewoon naar het kerkhof en praat even met hen. Ik vertel hen wat ik kwijt wil, omdat ik weet dat ze niet alles kunnen horen. Ooit komt de tijd dat ook wij mogen rusten in vrede. Maar tot het zover is, moeten we zelf aan die vrede werken, dag na dag.

(Kerknet.be 1 november 2019, afb. van Michael Gaida via Pixabay)