Wederkerigheid

22 november 2018

Lang niet alle menselijke activiteiten zijn tweerichtingsverkeer. Wie kijkt, wordt daarom nog niet gezien. Wie luistert, wordt niet altijd gehoord. Maar mijn kleinzoon koestert de uitzondering.

Zijn mama is jarig. ‘Straks ga ik haar veel knuffels geven’, kondigt hij aan. Hij heeft duidelijk al voorpret. ‘Dat vindt mijn mama heel fijn.’

Ik lach. ‘Dat komt goed uit, want jij vindt dat ook heel fijn, hè?’ Hij knikt, een beetje betrapt. Maar tegelijk vast overtuigd van het plezier dat hij zijn mama zal doen.

Knuffelen is iets waar twee mensen tegelijk evenveel plezier van kunnen hebben. Je kunt al gauw niet meer zien wie er aan het geven is en wie aan het krijgen. Het loopt gewoon door elkaar. Net als zoenen. Als ik jou een zoen geef, krijg ik ook iets terug. Bij een glimlach werkt het ook vaak zo. Misschien moeten we voorrang geven aan die wederkerige bezigheden. Volgens mij zijn ze een geweldig middel tegen stress en burn-outs.

December is een maand met soms (te) veel cadeautjes en dat is om allerlei redenen niet altijd oké. Maar iets liefs bedenken voor iemand, het uitzoeken, mooi inpakken en overhandigen kan ook zo’n activiteit zijn, waaraan de gever evenveel plezier beleeft als de ontvanger. Dan zijn die pakjes toch nog ergens goed voor.