Wenkbrauwen

28 januari 2019

Iets doen met je wenkbrauwen is nooit neutraal. Samen met onze mond vormen onze ogen en hun omgeving de meest expressieve gedeeltes van ons gezicht.

Dat viel me sterk op toen ik een tijdje geleden getuige was van het schminken van een zwartepiet. De jongen bleef met alle roetvlekken in zijn gezicht duidelijk herkenbaar, totdat iemand de contouren van zijn ogen zwart maakte. Onder en naast zijn ogen tot aan zijn wimpers, en ook het stukje tussen ogen en wenkbrauwen. Op slag werd hij voor mij een ander personage.

Blijkbaar scannen onze hersenen dat partje van iemands gezicht om hem of haar te herkennen. Pas als dat strookje er grondig anders uitziet, kunnen we misleid worden. Tussen haakjes: ik pleit hier absoluut niet voor pikzwarte zwartepieten, maar ik besef dat roetpieten weer hun eigen problemen stellen. De jongen was namelijk scoutsleider en liep het risico jonge kinderen uit zijn groep tegen te komen.

Wenkbrauwen zijn onmisbaar in onze communicatie. Je kunt er boogjes van maken, één voor één of allebei tegelijk. Je kunt ze fronsen en dat combineren met een priemende of een twijfelende blik. Je kunt ze onbeweeglijk proberen te houden, maar voor je het weet, verraden ze je al.

Ik weet wel dat het etymologisch niet klopt, maar ik wil graag geloven dat we met onze wenkbrauwen echte ‘wenken’ kunnen geven over wat er in ons omgaat. Dat mensen ze epileren of bijschilderen om ze nog expressiever te maken en zo nog preciezer te kunnen communiceren. Want als we aan onze woorden en onze handen niet genoeg hebben, zijn er gelukkig nog altijd onze wenkbrauwen.