Wereldbol

19 november 2018

‘Oma, weet je dat wij wonen op een wereldbol?’ vraagt mijn kleinzoon.

Ik knik. Dat ga ik niet ontkennen.

‘Op het einde van alle landen is er de zee’, legt hij uit. ‘En dan gaat er een waterval weer helemaal naar boven.’ Hij maakt grote armgebaren. Ik zie het voor me.

Kleinzoon probeert al die rare dingen waar grote mensen in geloven in elkaar te passen. Dat is een hele opgave.

Even later heeft hij het over eb en vloed. ‘De maan trekt aan het water van de zee’, vertelt hij. ‘Met zwaartekracht of zo. En als ze stopt met trekken, komt het water weer terug.’

Ik zou het zelf niet beter kunnen uitleggen.

We zijn pas naar een film over een heks geweest, die zonder moeite een tafel ondersteboven tegen het plafond kon toveren. Dat vond kleinzoon geweldig. De zwaartekracht is duidelijk nog niet allesoverheersend in zijn denkwereld.

Gelukkig maar. Hij mag nog even luchthartig en lichtvoetig zijn.

Er is nog plaats voor spoken en elfjes en andere vliegende wezens in zijn wereld. En ook voor God. Hopelijk blijft die laatste voor altijd in zijn buurt.

IDGP Blog I Wonder 19.11.2018