Zijn, haar of hun?

8 november 2022

Nietsvermoedend lees ik de intro bij een artikel. Een zin loopt naar mijn gevoel niet zoals het hoort. Hebben ze daar overheen gekeken?

Ik citeer: ‘(Je moet) de ander laten voelen dat ze er niet alleen voor staan.’ Hier wordt in één zin overgeschakeld van enkelvoud (de ander) naar meervoud (ze). Een foutje, denk ik nog. Dat kan gebeuren.

Maar onmiddellijk gaat het verder: ‘Iedereen rouwt op hun eigen manier.’ Ja, nu is het duidelijk. Het meervoud wordt hier gebruikt om het eenzijdig mannelijke enkelvoud te vermijden. Als je in onze taal neutraal over iemand spreekt, moet je namelijk mannelijke termen gebruiken. Grammaticaal is dat zo, ook al vind je dat misschien jammer.

Maar is het alternatief dan kromme zinnen? ‘Op die manier kan de ander hun verhaal bij jou kwijt.’ En ‘Het kan voor de rouwende persoon heel troostend zijn dat je hen die tijd geeft.’ Enzovoort.

Moeten we kreupele zinnen schrijven (en spreken) om gendercorrect te zijn? En wat als het meervoud, dat in onze taal nog een oplossing biedt, in andere talen automatisch mannelijk wordt, zelfs als maar één groepslid een man is en al de rest vrouwen? Dat is discriminatie, maar kunnen we in die mate de taal naar onze hand zetten?

Er is hierover al veel geschreven en de zaak raakt niet naar ieders genoegen opgelost. We plooien ons soms naar nieuwe normen waar we niet echt achter staan. Echte discriminatie uit zich in veel flagrantere situaties dan in de taal. Maar toch. Altijd die mannelijke dominantie, ook in de taal, wellicht heeft het een invloed die we niet mogen onderschatten. Een invloed die niet wenselijk is, ook al weten we niet hoe we ervan af moeten raken.

Zullen mijn ogen blijven botsen op de foute zinnen met goede bedoelingen? Of zal ik er ooit aan wennen en het doodgewoon vinden? Wait and see.

(Afb. van Dainis Graveris via Unsplash)