Zoals ik ben
26 mei 2019
Soms blijft een zin die je ergens hoorde hangen in je hoofd en begint die pas later tegen je te praten. Dat had ik onlangs met een uitspraak van Tomás Halík tijdens een interview op de Nederlandse tv.
De interviewster stelde op een bepaald punt een kritische vraag over zijn motieven als jonge christen en priester tijdens het communistische regime. Het geloof moest toen in het geheim worden beleden. Waren zijn beweegredenen wel helemaal zuiver?
Tomás Halík glimlachte zoals alleen hij dat kan. ‘God kan mij gebruiken zoals ik ben’, zei hij eenvoudig.
Soms heb je een heilige nodig om een heel eenvoudige waarheid uit te spreken. Er zit immers altijd iets dubbels in de beweegredenen van mensen: zelfs als ze iets doen voor de goede zaak zijn ze tegelijk uit op erkenning, eer, aanzien of goedkeuring. Als we moeten wachten tot we dat allemaal uitgezuiverd hebben, gaan er veel kansen voorbij.
Ik vind het een bevrijdende gedachte. Wij mensen mogen allemaal meedoen aan Gods plan. Hij vindt voor elk van ons een plekje, ook al zijn we nog lang niet perfect. God omarmt ons allemaal zoals we zijn en schakelt ons in in zijn grote plan.
Heb ik een grote mond? Ben ik een stille, noeste werker? Heb ik af en toe bevlogen inzichten? Kan ik bijzonder goed aanvoelen wat andere mensen beweegt? Ben ik goed in het begeleiden van mensen, in het uitleggen van ingewikkelde dingen, in het zoeken van creatieve oplossingen? Ben ik een koppige vastbijter die niet opgeeft? Elk van die talenten, en nog veel meer, komt van pas.
Laten we dus ophouden ons aan elkaar te ergeren. Laten we ook onszelf met wat meer mildheid benaderen. God kan ons allemaal gebruiken, stuk voor stuk, zoals we zijn. Alleen al dat inzicht maakt van ons betere mensen.
Kerknet.be 26 mei 2019