Zonder handen

2 maart 2021

We zitten buiten op twee bankjes met het maximum toegelaten aantal vriendinnen, op veilige afstand van elkaar. De zon schijnt en het voelt bijna als vanouds, als we de mondmaskers en nog een paar details wegdenken. We moeten een beetje wennen om weer op dreef te komen.

De ‘gastvrouw’ haalt een schaaltje met cake tevoorschijn. De plakken zien er verrukkelijk uit. ‘Ik heb de cake gesneden zonder hem aan te raken!’ verzekert ze ons triomfantelijk.

Een jaar geleden zouden we de clou van zo’n opmerking niet hebben begrepen, maar nu snappen we meteen waar het om te doen is. Ze wil het veilig houden, ook voor ons.

Ik schiet in de lach, ik kan het niet helpen. In mijn hoofd zie ik haar met de straal van een laserblik uit haar priemende ogen de cake in feilloos gelijke stukken snijden. Met zo’n rood lichtje dat over de kruimels glijdt en telkens een perfect gemikte omvallende schijf.

Maar zo is het niet gegaan natuurlijk. Mijn vriendin legt uit dat ze alleen het mes heeft aangeraakt. De structuur van de cake was stevig genoeg om overeind te blijven, zelfs in gesneden toestand.

Een jongeman die iets kwam repareren opende onlangs volledig automatisch met zijn ellenboog mijn voordeur, bij het naar buiten gaan. Het liep heel soepel, hij deed het duidelijk niet voor het eerst. Ik zag ook al mensen die snel hun mouw over hun hand trekken als ze een deurklink willen aanraken.

Mensen hoesten en niezen in hun elleboog. Soms trekken ze handschoenen aan. Onze handen gebruiken we minder of afstandelijker dan vroeger. Zwaaien in plaats van aaien. Binnenkort kunnen we wedstrijdjes houden wie het meeste kan doen zonder handen. Verder dan fietsen heb ik het nooit gebracht. Maar een mens is nooit te oud om te leren.

(Afb. van Tatiana Rodriguez via Unsplash)