Zonnepanelen

13 juni 2023

Het was een aantal jaren geleden een rage: zoveel mogelijk seizoensgebonden producten eten. Geen aardbeien in januari, maar boerenkool en schorseneren. Radijsjes en asperges in mei en boontjes pas in de zomer. Maar een lekker tomaatje ergens tussendoor, mag dat dan alleen in augustus?

We hanteerden de aanbevelingen met enige soepelheid, zodat ze het langste zouden meegaan. Het viel soms wat tegen dat er in bepaalde maanden niet veel meer variatie was dan verschillende kleuren kool die op een of andere manier allemaal hetzelfde smaakten.

Even later kwam daar nog de aanbeveling ‘streekgebonden’ bij. Hoe minder transport, hoe beter voor het milieu en dus moesten we onze magen vullen met wat de eigen bodem voortbracht. Met enige weemoed dacht ik terug aan de ontdekkingen die ik als studente deed in het land van paprika’s en olijven. Moesten we dat alles opnieuw vaarwel zeggen en terugkeren naar de kookpotten van mijn moeder? Zij maakte bijna alle groente klaar in witte saus (warm) of in vinaigrettesaus (koud).

Gelukkig konden we ook daar wat relativering op toepassen. Onlangs landden er zonnepanelen op ons dak en nu moeten we onze energie ‘zongebonden’ verbruiken. Dat wil zeggen: meteen als de zon schijnt. Naast seizoensgebonden en streekgebonden is het een nieuwe uitdaging.

We draaien de wasmachine en de vaatwasser voortaan vooral als er geen vuiltje aan de lucht is. We veranderen jarenlang ingeroeste gewoontes, uit de jaren van nachtstroomtarief. Het is opeens overdag en wel als de zon in volle hevigheid schijnt, dat we alle apparaten in actie moeten laten schieten. De oven, het strijkijzer, de zeldzame keer droogkast, het gebeurt nu allemaal in het volle daglicht. We zijn zonnekloppers geworden zonder enige schroom.

We hebben een app met leuke grafiekjes die bijhoudt wat we ‘opwekken’ en wat we verbruiken. Je hebt niet meer dan een lichte autismespectrumstoornis nodig om je er volledig in te verliezen. Hoe kunnen we die piek tussen vijf en zes nog naar beneden krijgen? Waarom ‘winnen’ we vandaag net iets minder dan gisteren? We kweken een paar andere gewoontes aan en dan zien we wel.

De zonnepanelen liggen ondertussen gezellig te bakken op ons dak. Het voelt alsof we een nieuw huisdier hebben en ik moet me inhouden om ze niet één voor één een naam te geven. Of op zijn minst een collectieve: de dakwerkers of de panneaux brulés. Maar ik houd me in want anders begin ik me natuurlijk weer zorgen te maken of ze geen hoogtevrees hebben en of ik ze niet met factor 50 moet insmeren.

De zonnepanelen leren me eens te meer iets over de aard van het menselijk beestje, dus over mezelf voorop. Het gevoel dat je goed bezig bent levert veel meer op dan de besparing op elektriciteit. Want flink zijn, dat willen we allemaal heel graag, een leven lang.

(Afb. van MrIllustration via Pixabay)