25 000 dagen

3 oktober 2023

Een vriendin feliciteerde me onlangs omdat ik al 25 000 dagen oud was. Heel even was ik lichtjes in paniek omdat ik dacht dat ik mijn eigen verjaardag vergeten was, maar dat bleek gelukkig niet het geval. Haar slimme computer had het – geheel automatisch, vermoed ik – voor haar uitgerekend.

Het getal deed me duizelen. Vijfentwintigduizend! Eén voor één, dag na dag, zonder haperen. Hoe langer ik erover nadacht, hoe meer ik het ook zelf een hele prestatie begon te vinden. Elke dag opnieuw een ochtend, middag en avond gevuld. Vijfentwintigduizend keer opgestaan en weer naar bed gegaan. In het begin nog met enige hulp, maar toch al heel lang zelfstandig. Evenveel keer gewassen, aangekleed en weer uitgekleed. Naar her en der gestapt of gefietst en weer teruggekomen. Elke dag met mensen gepraat, in het begin nog zonder woorden, maar altijd in de hoop op een antwoord.

Die avond vroeg ik aan een groepje vriendinnen of ze iets bijzonders aan me zagen. Ze begonnen over mijn haar en mijn kleren, maar dat wuifde ik snel weg. Ik deelde hen met enige trots mijn lustrum mee. Ze deden er een beetje lacherig over, maar ik kon zien dat ze toch wel onder de indruk waren. Iemand haalde een gsm boven om uit te rekenen hoe ver ze zelf al gevorderd was op het pad van de dagen. Toch meenden ze niet dat ik voortaan mijn leven moest aanpassen. Een dag meer of minder, wat maakte het uit, vonden ze.

Ze beseften niet dat ik vanaf nu met meer gezag zou gaan optreden. Want iemand die al vijfentwintigduizend dagen op deze wereldbol rondloopt, die poets je niet zomaar weg. Die heeft al iets meegemaakt en heeft dus recht van spreken.

Het besef van die vijfentwintigduizend dagen zweeft voortaan als een aureooltje boven mijn hoofd. Ik vrees dat ik er arrogant en lichtjes onuitstaanbaar van ga worden. En dat is allemaal de schuld van mijn vriendin met haar slimme computer.

(Afb. van Mabel Amber via Pixabay)