Achterkant

13 juni 2019

Wie in ons land met de trein reist, krijgt vaak een uitvoerige inkijk in de achterkanten van huizen.

Resten bouwmateriaal, halfafgewerkte berghokken, vergeten moestuinen, roestige speeltuigen, chaotische balkonnetjes, slordige waslijnen, afgebleekte plastic speelhuisjes en noem maar op. Lelijkheid troef. Hier en daar heeft iemand een poging gedaan om met een bloeiende geranium of een paar tuinstoelen de boel wat op te fleuren, maar meestal is het een en al droefenis.

De achterzijde van woningen en bedrijven is duidelijk niet bedoeld om gezien te worden door het grote publiek, in tegenstelling tot de voorkant. Daar worden kosten nog moeite gespaard om er presentabel uit te zien: het gras wordt wekelijks gemaaid, een stijlvolle brievenbus wordt geïnstalleerd, de ramen worden gewassen, en overtollige rommel of vuilnis wordt weggehaald en … achter het huis gelegd. Alles voor de façade.

Soms vind ik het vreemd dat niemand blijkbaar wakker ligt van de honderden treinreizigers die elke dag aan de achterkant passeren. Anonieme inkijkers kunnen ons duidelijk niet zoveel schelen als onze lijfelijke buren die de straat aan de voorkant gebruiken.

Toch heeft het ook iets ontroerends, al die lelijke achterkanten die we elkaar zo gemakkelijk en herhaaldelijk laten zien. Vooraan is alles strak en perfect, maar aan onze achterkant stellen we ons in al onze schamelheid en onvolmaaktheid kwetsbaar op. Vooraan houden we de façade op, maar achteraan kunnen we niet anders dan eerlijk spel spelen: we weten het ook allemaal niet precies, het loopt ook bij ons vaak anders dan we hoopten, we maken plannen die halverwege blijven haperen, we roeien met de riemen die we hebben.

Onze achterkanten zijn dus een teken van hoop. Want wie begint met aan anderen zijn achterkant te laten zien, zal misschien vroeg of laat ook zijn binnenkant met anderen delen. Met onze fraaie en minder fraaie kantjes zijn we dan allemaal mensen onder elkaar.

(Afb. van Munruthel via Pixabay)