Buiten jezelf treden

9 maart 2020

Je hoeft niet per se een bijna-doodervaring te hebben om buiten jezelf te treden. U weet wel, zo’n gebeuren waarbij je jezelf op de operatietafel ziet liggen en de dokter berustend het hoofd ziet schudden tegen de verpleger. Terwijl jij al die tijd tegen het plafond zweeft en niet eens erg verontrust kijkt naar die bloederige opening in je buik.

Nee, het kan ook veel gewoner. Op een doordeweekse dag aan de kassa in de supermarkt bijvoorbeeld. De vrouw aan de kassa schuift je boodschappen door en je stapelt ze zo snel mogelijk in je tas, met de ogen van een zestal haastige studenten op je vingers. Je kunt de kassierster niet volgen, want je wil die eieren niet onderaan in je tas en dat pak wortelen schuift ze pas als laatste door. Je hebt yoghurt en hummus gekocht, van elk twee potjes, want dan krijg je extra punten op je klantenkaart.

Als je dat bonnetje vindt tenminste. Je zoekt het in de plooien van je portemonnee terwijl de studenten blijven kijken, met in elke hand niet meer dan een kant-en-klare maaltijd of een pak granola. Ze wippen met hun voet en rollen nog net niet met hun ogen.

Precies op zo’n moment kun je zonder moeite buiten jezelf treden. Je ziet jezelf tot in de details staan hannesen. Je ziet je verkrampte glimlach, de haren voor je ogen, je afgezakte sjaal, je stijve, zoekende vingers. De opgejaagde, inefficiënte bewegingen van je armen. Je handen die te snel willen zijn en daarom dingen laten glippen. Het verveelde gezicht van de kassierster.

Natuurlijk laat je dan ook nog je bankkaart vallen. Je bukt je om hem op te rapen.

En dan kom je overeind, met een grote grijns op je gezicht. Je kijkt de studenten uitdagend aan en denkt: ‘Wacht maar. Ooit zijn jullie net zoals ik. En dat duurt veel minder lang dan je denkt.’ Je knipoogt naar jezelf, daar aan het plafond. En dan vind je het bonnetje in je linkerjaszak.

(Afb. van Oberholster Venita via Pixabay)