De onkwetsbaren

30 november 2018

Ik sta te voet te wachten bij het stoplicht van een druk kruispunt op de ringweg. Over het fietspad komen twee fietsers aangereden in tegenovergestelde richting. Twee studenten zo te zien, een jongen en een meisje. De jongen houdt in één hand een groot postpakket vast en slingert nogal. Als de twee fietsers elkaar kruisen, botst de jongen op het meisje. Zijn fiets raakt hard de stoeprand en hij vliegt met fiets en al door de lucht. Hij gaat helemaal overkop en landt dan half op zijn fiets op de grond. Met een boog die een stuntman in een film hem niet zou verbeterd hebben.

‘Au!’ roep ik plaatsvervangend. Dat zag er niet gezond uit. Hij zal minstens wel iets gebroken hebben, of een hersenschudding hebben opgelopen. Een helm had hij niet op.

Ik wil mijn telefoon al grijpen om de hulpdiensten te bellen, maar dat blijkt niet nodig. De jongen klautert verontschuldigend glimlachend overeind. Het meisje is ook gestopt en loopt op hem toe, maar hij doet teken dat hij ok is. ‘Het was mijn eigen stomme schuld’, hoor ik hem zeggen. Iemand anders reikt hem het postpakket aan dat op de grond lag. De jongen bekijkt even zijn fiets, die ook nog in orde lijkt te zijn. Dan gaat iedereen weer verder.

Op weg naar huis bedenk ik hoe anders het was om te leven en te vallen op die leeftijd. Je voelde je onkwetsbaar en meestal was je dat ook. Nu lijk ik al blauwe plekken te krijgen als ik nog maar kijk naar de scherpe hoek van een tafel of een kast. En als ik eens een stevige verkoudheid te pakken heb, blijft die me wekenlang teisteren. Toen ik een jaar of elf was, fietste ik de hele weg naar school zonder handen, met bochten en al. Nu durf ik nog geen trein uit te stappen zonder de reling vast te houden.

Hoe ouder je wordt, hoe beter je weet wat er kan misgaan. Je voeten verliezen beetje bij beetje het vertrouwen dat je overal stevig staat. Soms vraag ik me af of het een self fulfilling prophecy is, of je door voorzichtiger te zijn juist aarzelender wordt en dus meer risico loopt op vallen. Maar er is toch meer aan de hand, vermoed ik.

Je wint heel wat met ouder worden en ik zou voor geen geld opnieuw elf of eenentwintig willen zijn. Maar nog eens een dag zonder handen rijden, dat zou heerlijk zijn.