De onverbiddelijke zoener

27 januari 2022

Aanraken en aangeraakt worden, het is steeds meer een zeldzaam goed. Corona en de #MeToo-beweging maken het nog exclusiever. Zonder nadenken een arm om iemands schouders slaan of een hand op iemands arm leggen als je met hem of haar praat, krijgt een lading die het vroeger niet of nauwelijks had.

Natuurlijk is het niet fijn om aangeraakt te worden waar en wanneer je dat niet wenst. Maar het is ook jammer om niet aangeraakt te worden als je daarnaar hunkert.

Enkele jaren geleden zat ik prinsheerlijk te lezen op een bankje in een wat verlaten stadsparkje. Opeens kwam er een magere man van middelbare leeftijd naast me zitten. Hij had een verwilderde blik en sprak een paar onsamenhangende zinnen. Hij schoof net zo lang naar mij toe, tot hij bil aan bil tegen me aanplakte en zijn bovenarm ook de mijne raakte. Daarna bleef hij rustig en zwijgzaam zitten. Zijn warme lijf roerloos tegen het mijne.

Ik antwoordde vriendelijk op zijn intro en bleef rustig verder lezen. De man deed niets, hij ademde enkel in en uit, met zijn been en zijn arm dicht tegen de mijne aangeperst. Ik voelde me op geen enkel ogenblik bedreigd. Ik las rustig mijn hoofdstuk verder uit en knikte hem toe voordat ik opstond en verder wandelde.

Mocht ik die dwalende man dat beetje lijf-aan-lijfcontact niet gunnen? Hij werd er merkbaar rustig van. En ik had er niet echt last van. Waarom maken we wel zonder problemen een nietszeggend praatje met onbekenden, maar vinden we het zo raar om iemand aan te raken?

Onlangs hoorde ik op de radio het liedje ‘De onverbiddelijke zoener’ van Lamp, Lazerus en Kris. Met een tekst die in onze tijd beslist niet door de @MeToo-censuur zou komen. Over een man die meisjes overvalt met een zachte, onverwachte en lachende zoen.

De onverbiddelijke zoener zou in onze tijd op weinig sympathie kunnen rekenen. Maar ik wil als het even kan na corona weer prettig aan het zoenen slaan. Onverbiddelijk!

(Afb. van StockSnap via Pixabay)