De postautomaat

7 maart 2025

Mijn pakjes laat ik leveren in de postautomaat twee blokken verderop. Dan hoef ik niet op de uitkijk te staan en het is bovendien beter voor het milieu.

Het deurtje springt open als ik in de app op de rode knop duw. Dat is altijd een beetje ‘sesam, open u’. Je weet niet waar er een deurtje gaat openspringen, dus het blijft spannend. Helaas is het ditmaal voor het eerst een deurtje op de bovenste rij. Boven mijn blikveld en mijn uitgestrekte hand. Ik zie niks liggen, zit mijn pakje er wel in? Ik spring omhoog en dan zie ik inderdaad in de hoek rechts achteraan de envelop met mijn boek liggen. Maar no way dat ik daarbij kan!

Er fietsen een paar slungelige studenten voorbij, maar ik ben niet snel genoeg om ze aan te spreken. Dan wandelt de Poolse dame langs die het buurtwinkeltje openhoudt. Ze ziet meteen wat mijn probleem is. Ik vraag of zij het eens wil proberen, ze is toch wel 10 cm groter dan ik. En ja hoor, ze wil wel een poging doen. Ze gaat op haar tenen staan en rekt zich helemaal uit. Het lukt, hoera! Ik bedank haar uitvoerig.

Zo voelt het dus om hulp te moeten vragen voor dingen die bedoeld zijn voor iedereen. Een te hoge opstap, een deur die te smal is, een ontoegankelijk toilet, een geldautomaat die te hoog staat, een te zachte stem door de luidsprekers. Of een postvak boven je bereik. De normen schuiven op en mijn mogelijkheden krimpen, soms heel letterlijk. Misschien moet ik binnenkort toch eens mee gaan betogen voor toegankelijkheid.