De vervuiler betaalt

4 januari 2019

‘Op deze werf ruimt iedereen zijn eigen afval op’, staat er in duidelijke letters op een geel bord bij de ingang van de deur. Het pand wordt volledig verbouwd en staat al maanden in de steigers.

Konden we dat ook maar bij de deur van de wereld zetten. Letterlijk en figuurlijk om na te volgen. Nooit meer sluikstorten of afval dumpen in de oceaan of ons afval naar Afrika verschepen. Maar ook opdraaien voor de gevolgen van alles wat we verder zoal uitrichten: elke sneer of snibbige repliek die we geven, elke beschaming van het vertrouwen dat iemand in ons stelt, elke hoop die we de bodem inslaan, elke relatie die we verbreken.

Als we helemaal zelf zouden moeten instaan voor elke pijn die we veroorzaken, zouden we zonder twijfel behoedzamer zijn. ‘Mensen zijn gemaakt van dun papier’, zingt Jonas Winterland en dat hoeven we echt niet alleen op onszelf toe te passen.

Voorlopig modderen we nog wat aan. De afvalberg neemt nog niet af. Maar we leren bij. Net zoals we nu een herbruikbare boodschappentas meenemen naar de winkel, kunnen we leren om ook met dat andere vervuilende gif omzichtiger om te springen. Want met een portie liefde, ook al is ze gerecycled, kom je een heel eind.