De vriendschap van vreemden

23 juli 2019

Ze heette Carla, dat is bijna alles wat ik nog over haar weet. Ze was van mijn leeftijd, maar terwijl ik al een paar jaar lesgaf en een stel pleegkinderen in huis had gehaald, studeerde zij de wereld rond. Dat was toen nog vrij ongewoon. Ze kwam uit de binnenlanden van de Verenigde Staten, ergens in Alabama. In onze stad vond ze een paar jaar een bezigheid, een onderdak en een lief. Toen dat allemaal over was, verdween ze weer tussen de miljarden andere mensen van onze planeet.

Ze bakte Amerikaanse taarten met banaan en méringue. Ik leerde van haar grapjes maken in het Engels, iets wat op mijn latere reizen onmisbaar bleek. En ze vertelde regelmatig over haar oude buurvrouw in onze stad, met wie ze bevriend was geraakt en voor wie ze af en toe een beetje zorgde. Heel opmerkelijk vond ik dat, die aandacht voor een wildvreemde vrouw die toevallig op haar pad kwam.

Maar Carla vertelde dat ze zelf ook zo’n oma had, in Mobile, ergens ver weg in Amerika. En dat ze hoopte dat iemand daar hetzelfde voor haar oma zou doen. ‘Ik woon te ver om iets voor haar te kunnen betekenen’, zei ze. ‘Maar er zijn genoeg andere mensen om ons heen.’ Het is me altijd bijgebleven. Dit alles speelde zich af lang voor digitaal contact mogelijk en normaal werd, maar het zet toch aan het denken.

Er blijven nog steeds dingen die je enkel kunt doen als je elkaar op regelmatige basis in levende lijve ziet. En door studie en werk en partners van overal wonen mensen lang niet altijd meer in de buurt van hun familie. Een bron van schuldgevoel, dwingende verwachtingen, het gevoel altijd tekort te schieten.

Dan is het goed om te beseffen dat er altijd genoeg andere mensen om ons heen zijn van wie we goede buren en meer kunnen zijn. In de hoop dat iemand dat ook doet voor onze verder wonende familieleden. Contact met je eigen voorouders of nazaten is onvervangbaar fijn. Maar de vriendschap van vreemden is net zo kostbaar.

(Afb. van Alicja via Pixabay)