God en Oekraïne

13 maart 2022

We hebben het over de oorlog in Oekraïne, mijn vriendin en ik. Zoals bij zoveel mensen laten de beelden en de cijfers van deze ellende ons niet los.

‘Ik vind het zo erg wat daar gebeurt’, zegt mijn vriendin. ‘Wij staan gewoon toe te kijken terwijl daar steden worden gebombardeerd. Sorry hoor, maar als er zoiets gebeurt, vind ik het altijd heel moeilijk om in God te geloven.’

Mijn vriendin zegt ‘sorry’ omdat ze vindt dat ik bij de ploeg van God hoor. Maar ik begrijp precies wat ze bedoelt. Bij alle kleine en grote dingen die je doet in het leven, sluimert er een diep vertrouwen op de achtergrond. Een vertrouwen dat het leven goed is, dat het zin heeft om mensen te helpen, om je werk goed te doen, om je kinderen tussendoor een paar waarden bij te brengen, om lief te zijn voor de mensen om je heen. Niet dat het daarom altijd lukt om dat te doen, maar je valt er als vanzelf weer op terug. Omdat je diep vanbinnen weet dat het zin heeft. Dat mensen samen horen en dat ze alleen in verbinding met elkaar problemen uit de wereld kunnen helpen.

De oorlog in Oekraïne schreeuwt het tegendeel uit. Het is geen ramp die ons overkomt, zoals de coronapandemie. Nee, deze oorlog is doelbewust in gang gezet. Het is geen vergissing, maar een geplande actie waarbij de slachtoffers van tevoren werden ingecalculeerd. Daarvan krijgt ons vertrouwen in het goede een bijna onherstelbare deuk. We willen roepen: ‘God, waar ben je?’, maar we weten al dat hij niet zal antwoorden.

Want de hele oorlog is mensenwerk. Het kwaad in zijn zuiverste vorm: mensen die er niet voor terugschrikken om andere mensen massaal in de ellende te storten.

Ik bid zo hard als ik kan dat God deze arme getroffen mensen vasthoudt. En ik vertrouw erop dat hij het zal doen. Maar de pijn blijft.

Pas als ik zie hoe mensen overal gaan helpen, weet ik dat de Geest van God niet weg is. Dat mensen van waar dan ook en vanuit welke inspiratie ook zichzelf overtreffen en zich laten raken door angst en verdriet. Dat ze hun hart en hun huizen openen om slachtoffers op te vangen. Zo zorgen ze ervoor dat oorlog en geweld niet het laatste woord krijgen.

Zolang het kwaad dat niet kapot krijgt, is er hoop. Zolang er mensen zijn echt die blijven opkomen voor anderen, zijn God en de mens niet dood.

Misschien is het een magere troost en een wankele reden om te geloven en te vertrouwen in het goede. Maar soms heeft een mens aan een strohalm genoeg.

(Kerknet.be 13 maart 2022, afb. van Stefan Keller via Pixabay)