Het geheugen van mijn billen

6 november 2018

Mensen denken meestal dat hun geheugen in hun hoofd zit, in hun hersenen. Wie ben ik om dat te betwijfelen? Maar de rest van mijn lichaam heeft zijn eigen geheugen.

Ik zit heel graag op banken. Niet een bank in een park, maar de bank die je soms bij een tafel ziet. In een restaurant of bij mensen thuis zal ik altijd een plekje op de bank kiezen, als ik de kans krijg. Op een bank zitten voelt voor mij en mijn billen op een rare manier als een beetje feest. Heel anders dan op een gewone stoel zitten dus. Ook al is het wel eens onhandig om over een bank te klauteren in een jurk, dat plekje laat ik me niet afpakken.

Lange jaren dacht ik dat het gewoon een kwestie van willekeur was, zoals je kunt houden van groen of van blauw. Maar sinds vorige week weet ik beter. Ik was op bezoek bij de oude buurvrouw van mijn ouders. Het was jaren geleden dat ik er nog binnen was geweest. Ook als kind kwam ik er niet vaak, want wij speelden altijd buiten.

Opeens zag ik in de eethoek de bank staan bij de tafel. En het doorgeefluik vanuit de keuken, nog zoiets waarvoor ik een onverklaarbare zwak heb. En ik was even helemaal terug naar de tijd toen ik een jaar of acht was.

Eén keer per jaar gingen mijn vader en mijn moeder een hele zaterdag weg naar het personeelsfeest van het werk van mijn vader. Dan mocht ik een hele dag bij de buurkinderen blijven. Ik speelde er en at er mee aan tafel. Daar zat ik stil genietend op de bank bij de tafel, tussen de gezellige en rommelige drukte van een gezin met vijf kinderen.

Zelf was ik tot mijn twaalfde enig kind, dus bij ons ging het er allemaal veel ordelijker en strakker aan toe. Het hele jaar keek ik uit naar die dag, waarop ik heerlijk kon verdwijnen tussen de andere kinderen.

Mijn billen hebben dat onthouden. Nog altijd voelen ze zich gelukkig als ze ergens aan een tafel op een bank mogen zitten. Net als toen.