Jarig

18 april 2025

Elk jaar krijg ik voor mijn verjaardag de lente cadeau. Ik doe alsof de frisgroene blaadjes speciaal voor mij uit hun botjes kruipen. Soms zijn ze een paar weken te laat, als het lang winters koud is geweest. Soms zijn ze er al dagenlang voordat ik jarig ben. Maar op mijn leeftijd steekt het niet op een paar weken. Ik geniet er schaamteloos van en ik ben er elk jaar opnieuw dankbaar voor dat ik een lentekind ben.

Als wapperende vlaggetjes prijken de nieuwe blaadjes aan alle takken, tot in de uiterste puntjes van de boom. Hier en daar staan er zelfs bloemetjes tussen. Het is de tijd van het jaar dat iedereen meer dan anders omhoogkijkt, met een glimlach op zijn gezicht. Want dit groen heeft een directe lijn met ons hart. Het is de kleur van de hoop en van de zekerheid dat het leven verdergaat, hoe dan ook. Het is de kleur van het vertrouwen in de mensheid, ook al gebeuren er vreselijke dingen. Het is de kleur van de verwondering die ons gaande houdt, tot op het einde van onze levensdagen.

Natuurlijk weet ik dat het groen donkerder zal worden. Dat de bladerkroon vol en zwaar zal worden in de zomer. Dat de bomen er weer gewoon zullen uitzien als bomen en we ze vaak zullen negeren. Dat ze nog even zullen opvallen in de herfst, met zachte en warme kleuren, voordat ze weer in winterslaap gaan. Maar nu nog even niet.

Nu geef ik mijn ogen een bad van lentegroen en ik laat een zachte wind waaien over mijn wangen. Want ik ben jarig en de bomen hebben zich versierd. Nu al zeventig jaar lang.

(Photo by Ash Amplifies on Unsplash)