Karaoke

26 november 2024

Als ik met mijn moeder iets wil gaan drinken in de cafetaria van het woonzorgcentrum, komt de muziek ons al tegemoet. Twee mannen met een gitaar, een keyboard en een micro staan vooraan voluit te zingen. Op een scherm verschijnen de teksten van de liedjes en iedereen zingt mee. Karaoke. Het is er druk, met moeite vinden we nog een plaatsje.

Mijn moeder kijkt haar ogen uit. Al gauw neuriet ze mee met een bekende melodie. Ik ga op pad om koffie voor ons te halen. Van aan de bar kijk ik de zaal in. Wiegende oudjes met ook al bejaarde familie. Rolstoelen en rollators overal. Vals gezang van krakende stemmen. Sommige oude mensen met een wazige blik leven ook hier niet van op. Wat doe ik hier? Ik krijg opeens de neiging om langs de zijdeur naar buiten te glippen, weg te rijden en keihard mijn autoradio aan te zetten. Op een zender met jazz of klassieke muziek, iets helemaal anders dan wat hier te horen is.

Met twee koffies op een plateautje manoeuvreer ik tussen de rolstoelen en rollators weer naar mijn moeder. Die kijkt glunderend naar de zangers. ‘Ze zingen goed, hè?’ zegt ze. Ik glimlach en knik. De zangers doen in elk geval heel erg hun best. Ze krijgen veel mensen mee. Ik begin steeds meer melodieën te herkennen, tot mijn afgrijzen. Of voel ik opluchting? Ik weet het niet.

Als ze ‘This Land is My Land’ beginnen te spelen, geef ik me over. Zoveel vrolijkheid is onweerstaanbaar. Ik zing uit volle borst mee. Ik moet gewoon leren kijken met een andere bril. Je kunt iets gênant en belachelijk vinden. Maar met die andere bril op wordt het warm, gezellig en plezierig.

‘This land is made for you and me’, inderdaad.

(Elisabethnieuwsbrief november 2024, Photo by @felipepelaquim on Unsplash)