Kolet Janssen

auteur

Keukenrobotje

17 december 2019

Kleinzoon en ik maken pannenkoekenbeslag. Hij houdt de klopper klaar om te roeren en telt mee hoeveel lepels boekweitbloem en suiker erin moeten. Als ik melk toevoeg, roept hij zoals elke week verrukt ‘Modder!’ Gewoonlijk begint hij dan te roeren, maar ditmaal houdt hij de klopper helemaal stil.

‘Je moet op mijn knop duwen’, commandeert hij.

‘Ben jij een keukenrobotje?’ vraag ik. Ik kijk naar zijn gezichtje en kies voor zijn neus. ‘Puut’, zeg ik terwijl ik erop duw.

Gelukkig heb ik zijn aan-en-uitknop meteen gevonden. Hij begint in een heel traag tempo te roeren.

‘Een beetje sneller alsjeblieft’, vraag ik.

‘Dat is een andere knop’, zegt hij rustig.

Ik schuif mijn vinger van zijn neus naar zijn haargrens, dwars over zijn voorhoofd.

Hij begint als een gek te roeren. De bloem stuift alle kanten op.

‘Hola’, zeg ik en schuif de denkbeeldige schakelaar weer wat naar beneden. Hij past meteen het tempo aan. Perfect ‘stufenlos einstelbar’, zoals dat in het Duits zo mooi heet.

‘Even wachten met roeren’, zeg ik als ik de eieren erbij wil gooien. Maar zo werkt mijn keukenrobotje niet. Hij houdt onverstoorbaar hetzelfde tempo aan. Ik moet op zijn aan-en-uitknop duwen om hem te laten stoppen. En nog eens na elk ei om hem weer in actie te laten komen. Hij heeft dolle pret als ik vergeet om hem correct te bedienen.

Het is behoorlijk omslachtig om hem niet via woorden, maar via aanrakingen aan te sturen, maar het lukt. Het pannenkoekenbeslag is klaar en we gaan bakken.

De geur van verse pannenkoeken vult de keuken en zorgt voor een wonder van techniek. Want om te eten heeft mijn robotje geen druk op de knop nodig. Dat doet hij volautomatisch.

(Afb. van LaterJay via Pixabay)

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.