Lezen

20 mei 2021

Ik lees veel en graag. Al sinds ik in het eerste leerjaar de magie van de letters ontdekte, duik ik met overgave in alle mogelijke verhalen. Opgaan in een verhaal maakt me gelukkig. Als ik bezig ben in een boek en het lezen moet onderbreken voor bezigheden als slapen, eten of werken, kan ik niet wachten om verder te lezen. In de tussentijd vergezellen de personages me in mijn dagelijks bestaan. Ik overloop hun opties en bedenk hoe het hen verder zal vergaan, hoe ze zich voelen en wat ze wellicht gaan ondernemen. Het scheelt soms niet veel of ik zet voor een van hen een extra bord op tafel. Ik probeer bovendien mezelf regelmatig in de plot in te werken om actief deel te nemen aan wat er op papier staat.

Maar zodra ik aan een volgend verhaal begin, zakt het pasgelezen verhaal naar de nevelen van mijn geheugen. Ik onthoud enkele scènes, hier en daar een treffend beeld of een opmerkelijke uitspraak, denk met weemoed aan een karakter met wie het bijzonder goed klikte, maar de lijn van het verhaal blijft me niet bij.

Na een poos kan ik die verhalen dan ook met evenveel plezier opnieuw lezen. De sfeer, de personages en de setting komen me aangenaam vertrouwd voor, maar de afwikkeling van de gebeurtenissen blijft even verrassend als de eerste keer.

Is dat een voordeel of een nadeel? Daarover valt te twisten. Misschien is dat de kunst van ouder worden: je gebreken interpreteren als talenten. Nog even en ik ben zover.

(Afb. van Seven Shooter via Unsplash)