Losse eindjes

5 januari 2021

Hoe langer je leeft, hoe meer losse eindjes je verzamelt. Dingen die ooit belang en betekenis hebben gehad, maar die in de loop der jaren zijn kwijtgeraakt.

Garantiebewijzen van toestellen die al lang het tijdelijke met het eeuwige hebben verwisseld. Klantenkaarten van winkels die niet meer bestaan. Sleutels die nergens op passen. Een handschoen zonder tweelingbroer, want je weet maar nooit. Een reserveknoop van een jas die al lang naar de kringloopwinkel is. Vakantiekaartjes van vrienden die je uit het oog bent verloren. Schroeven en moertjes die ooit ergens zijn uitgevallen en vooral niet mochten worden weggegooid. Een kapotte sleutelhanger die nooit werd gerepareerd. Een handig mapje om cd’s of dvd’s in mee te nemen, dat je nooit hebt gebruikt. Een kaarsenhouder waar geen enkel formaat kaars in past, maar die toch te mooi was om weg te gooien.

Hoe langer je in hetzelfde huis woont, hoe meer het vol slibt met losse eindjes. Wij doen een halfslachtige poging om ons huis van boven naar beneden te strippen van overtolligheden. Het is hard werken. Soms fysiek, maar vooral mentaal. Want waarom zou je opeens iets opruimen wat je misschien al twintig of dertig jaar hebt bewaard? Daar moet je echt wel een goede reden voor hebben!

Elke met weggooien bedreigde prul doet in een laatste wanhopige poging een aanslag op ons hoofd of ons hart. Ze vermommen zich als aandenken, als kostbaar souvenir. Het vraagt moed en energie om telkens weer van je hart een steen te maken. Maar we gaan verder en vullen dozen en zakken die de deur uitgaan. Ook al beseffen we diep in ons hart dat deze strijd al bij voorbaat verloren is.

(Afb. van Bs-Matsunaga via Pixabay)