Madam Pijp

24 november 2022

Ik heb nooit gerookt en ik ben ook niet van plan om ermee te beginnen. Maar soms denk ik dat er aan mij een goede pijprookster verloren is gegaan.

Ik mis het vertrouwde gevoel van een glad, warm voorwerp dat helemaal in mijn handpalm past. De vaste gebaren van het telkens opnieuw aansteken, het tuiten van de lippen, het inhaleren van het aroma, het strekken van de arm, het uitblazen. De blik wazig kijkend naar de eveneens wazige rookwolkjes. Kun je heimwee hebben naar iets wat je nooit hebt gekend?

Toch is het vooral wat ik er allemaal aan vastknoop, dat me verleidelijk toeschijnt. De rust en kalmte die er van een pijproker uitgaan. De tijd die hij of zij automatisch krijgt om te antwoorden, omdat de pijp eerst uit de mond moet genomen worden. De vele kleine bezigheidjes die de handen uitvoeren om het pijproken gaande te houden, en die de geest de kans geven om te selecteren en te ordenen.

Vooral bij oudere mensen geeft het pijproken extra cachet. Een mysterieuze glimlach, een wijze repliek, het kan zoveel beter met een pijp in de mond of de hand. Pijprokers kun je niet opjagen, ze volgen het ritme van hun pijp.

Terwijl ik me ook bij het ouder worden opgejaagd en achtervolgd voel door telkens nieuwe dingen waar ik iets mee moet. Achter je rug breekt er een oorlog uit, links over je schouder halen ze een klimaatdoel niet, voor je voeten moet je tarieven uitpluizen van alles wat er via kabels en buizen je huis binnenstroomt en dat verandert per kwartier. Een lieve buurman gaat dood. Het regent vluchtelingen en virussen, personeelstekorten in scholen en ziekenhuizen, wachtlijsten voor wat niet kan wachten. Waar is mijn pijp?

Ik blaas alleen zorgen en frustratie uit, ik knauw op mijn huisgenoot, ik klem me vast aan mijn gsm. Maar als ik ’s ochtends naar buiten ga, adem ik vanzelf wolkjes uit. Want het is eindelijk echt winter.

(Afb. van Tabea via Pixabay)