Met Jezus op pensioen

4 augustus 2019

Het is om meerdere redenen jammer dat Jezus geen oude dag heeft mogen meemaken. Nu we collectief ouder worden, missen we hem soms als concrete inspiratiebron voor die levensfase.

Het christendom lijkt immers vaak een religie voor superactieve doeners. Jezus en Paulus doen vlijmscherpe uitspraken en gaan recht op hun doel af. Ze trekken onvermoeibaar van de ene stad naar de andere. Ze zijn niet bang om hoogwaardigheidsbekleders aan te vallen en tegen te spreken. Het heeft iets van het voortvarende van prille dertigers, dat ik herken bij de generatie van mijn kinderen. Als iets niet is zoals het zou moeten zijn, pak je het aan en verander je de werkelijkheid tot hij overeenkomt met je idealen.

Ik denk dan aan teksten als die over ogen die je moet uitrukken of handen die je moet afhakken. Of over alles verkopen wat je bezit. Radicaal en drastisch.

Als kind vind je wel inspiratie bij Jezus. Volgens het verhaal was hij iemand die als twaalfjarige al zijn eigen weg ging, desnoods in een andere richting dan zijn ouders. Zonder hen los te laten. Daar kun je iets mee als opgroeiende jongere.

En daarna ga je samen met Jezus de wereld veranderen, met vallen en opstaan. Je ziet haarscherp voor je waar alles naartoe moet en je maakt keuzes, zo goed en zo kwaad als het gaat.

Maar als je eenmaal in wat rustiger vaarwater van het leven bent terechtgekomen, wordt het moeilijker om Jezus te volgen. Als je lichaam wat sneller moe wordt. Als je meer grijs ziet tussen het zwart en wit van groot onrecht en groot gelijk. Je vraagt je soms af of het allemaal zo radicaal moet. Zou een beetje minder ook niet goed zijn? Wat heeft het voor zin om iedereen tegen je in het harnas te jagen? En vooral: hoe houd je het vol om telkens weer de ellende van anderen op je bordje te krijgen?

Onze Bijbelteksten geven je weinig respijt om even op adem te komen. Hier en daar een psalm of een stuk Prediker, maar verder is het een aaneenschakeling van oproepen tot ommekeer en actie. Er valt niet aan te ontsnappen.

Jezus is nooit op pensioen gegaan. Daarom wordt ook gepensioneerde gelovigen nog steeds het vuur aan de schenen gelegd. En diep in ons hart willen we het ook niet anders. Op ons eigen tempo, met onze eigen inzichten zullen we meewerken aan dat grote Rijk Gods, dat al zo dichtbij en toch nog zo ver weg is. Misschien moeten we troost zoeken bij de Geest, die het vuur in ons brandend houdt en ervoor zorgt dat we de moed niet laten zakken. En die ons af en toe ook even laat rusten.

Kerknet.be 4 augustus 2019