No worries, love!

29 november 2023

Ik begin het inmiddels gewoon te worden: overal waar je komt in West-Australië, word je door iedereen aangesproken. Mensen op wandel vragen je uitgebreid welke vogels je hebt gespot (en vervolgens of je op doorreis bent, waar je woont en wat je verder nog allemaal kwijt wil). Voorbijrijdende fietsers roepen je een ‘G’d day!’ toe. Een vrouw met een boodschappentas vraagt in het passeren: ‘How are you doing today, love?’ En als je over de stoep loopt, roepen de mensen vanuit hun voortuintjes aan de overkant van de straat je toe dat het vandaag winderig is of dat je een mooi hemd draagt.

Als je er in dit land niet in slaagt om contact te leggen, ben je doof, blind en afgestompt tegelijk. Alle andere mensen krijgen hier de rode loper uitgerold. Natuurlijk gaat het niet diep, maar je hebt meteen een paar aanknopingspunten. ‘Alle begin is moeilijk’ is een spreekwoord dat ze hier niet kennen.

Het voelt telkens opnieuw als een warm bad. Hoeveel gemakkelijker en fijner is het leven als je je niet voortdurend schrap hoeft te zetten, als je niet de hele tijd op je hoede moet zijn, als je op elke vraag een attent antwoord krijgt?

Mijn Vlaamse gereserveerdheid smelt hier weg als sneeuw in een kangoeroebuidel. Die houding van ‘bemoei je vooral alleen met je eigen zaken’ werkt hier niet. Misschien is het voor introverte mensen soms een uitdaging om altijd aanspreekbaar te moeten zijn. Maar anderzijds is de alomtegenwoordige stralende vriendelijkheid een zalf die elk pijntje geneest.

Meer dan eens excuseren we ons als we iets fout begrepen hebben. Dan krijgen we telkens te horen: ‘No worries, love!’ Met een big smile er gratis bovenop.

Ieder mens is ook het kind van het land waarin hij of zij is opgegroeid. Ik vraag me af wie ik zou geworden zijn als mijn wieg onder een peppermint tree had gestaan.

(Photo by Brooke Cagle on Unsplash)