Nog niet en niet meer

8 augustus 2021

Ik kan me nog goed herinneren hoe het was in de fase van ‘nog niet’. Altijd bij iemand op de achterbank moeten zitten in plaats van zelf achter het stuur. Altijd moeten luisteren naar wat iedereen van alles vond voordat ik misschien mijn eigen zin kon doen. Altijd maar wachten op later, als de tijd zou komen om zelf te beslissen en vrij te doen en te laten wat ik wilde. Reikhalzend uitkijken naar het rijk van de volwassenheid.

Dan kwam die tijd en opeens ging alles razendsnel. Geen wachten en uitkijken meer, maar een zwiepende golf van achteloze efficiëntie. Van zwelgen in plannen en opgaan in acties, die elkaar opvolgden met de snelheid van levensjaren. Nauwelijks tijd om stil te staan. Het ene project liep al uit in het volgende. Kinderen kwamen en gingen. In de spiegel keken nog steeds dezelfde ogen, maar de tijd toverde er steeds meer rimpels omheen. Er moesten dingen worden afgerond omdat de jaren voorbijgingen.

Nu breekt de tijd aan van ‘niet meer’. Ik merk het aan het vriendelijke geduld (en soms al eens het nauwelijks verholen ongeduld) waarmee mensen me omringen en op me wachten. Bij het opstappen op de bus, bij het zoeken van mijn portemonnee, bij het ontcijferen van een pagina op een website. De flitsende doeltreffendheid, zo eigen aan mensen in de meest actieve levensfase, is voorgoed voorbij. Ik twijfel en haper, bedenk me of kijk het liever even aan. Ik neem de tijd die ik steeds minder heb.

Wellicht komt er een tijd dat ik alleen nog kan kijken en praten en steeds minder kan doen. Als ik geluk heb, kan ik nog een hele tijd blijven denken. Daarna zal ik enkel nog zijn. En uiteindelijk zelfs dat niet meer.

Op verschillende timpanen zagen we deze zomer afbeeldingen van de schoot van Abraham. Nooit eerder viel me op hoeveel plaats daar was, hoe uitnodigend open het doek werd gespreid. Het zal voelen als thuiskomen.

(Kerknet.be 8 augustus 2021, afb. van Gerd Altmann via Pixabay)