Nooit verder

21 januari 2021

In mijn middelbareschooltijd zat ik jarenlang met dezelfde meisjes in de klas. Dag in, dag uit. Na verloop van tijd wist ik met mijn ogen dicht hoe ze reageerden. Het hoge, schrille lachje van de ene. De diepe, rustige bas van de andere. De taxerende oogopslag van Claire die meteen zag wat je aan je outfit kon verbeteren en daar altijd gelijk in had. Als ik nu in een pashokje sta, mis ik haar soms nog. De gitaar en de liedjes van Patricia, die ik tot op vandaag in mijn hoofd kan horen. De scherpe analyses van Yvette, die geen woord te veel gebruikte maar er wel raak op zat. De eindeloze uitweidingen van Chris, die juist een stroom van woorden nodig had om iets te vertellen. De pijnlijke snelheid waarmee Frieda bloosde, en hoe dat haar toch niet belette om te zeggen wat ze te zeggen had. De ogenschijnlijke twijfel van Maggy die ondanks veel aarzelingen meestal heel precies wist wat ze wilde. De lieve ogen van Annie, die altijd wat dieper leken te kijken dan die van de anderen. En nog zo veel meer.

Als ik nu in gedachten verzonken door mijn stad fiets, zie ik ze af en toe lopen. Een echte Jenny met een schoudertas op de stoep, pratend en lachend met een vriendin. Een Chantal met veel branie en een te grote bril bij de bakker. Een in elkaar gedoken Mia die gefocust voorbij stapt.

Heel even kijk ik verrast op: hé, is dat echt…? Om meteen te beseffen dat er inmiddels bijna vijftig jaren voorbij zijn gegaan. Dat we nauwelijks nog lijken op ons oude zelf. En dat dit jonge vrouwen zijn, met een ander leven en een andere kijk daarop.

Blijkbaar bestaat de mensenwereld voor mij – of dan toch de vrouwen daarin, want wij waren nog een exclusieve meisjesschool – uit categorieën van oude klasgenoten. Ze zijn mijn referentiekader om nieuwe mensen te taxeren. Zevenentwintig types, die ik nog steeds overal zie opduiken.

Verder dan mijn middelbareschooltijd ben ik dus nooit gekomen. Ik ervaar het niet als een gemis. Dankzij die zeventwintig meisjes kan ik de hele wereld aan. Al ben ik wel blij, dat onze lelijke grijze uniformrokken er niet meer bij horen. Dat zou pas echt gek zijn geweest.

(Afb. van Adina Voicu via Pixabay)