Schrijver

4 februari 2019

Soms verlang ik naar de tijd dat je als schrijver niet zelf hoefde te bedenken wat je zou schrijven. Dat schrijven gewoon een techniek was, die de meeste mensen niet machtig waren en jij wel. Een dienst die je hen tegen betaling kon verlenen.

Je ging in een kroeg zitten in de winter of op het marktplein in de zomer, en je had niet meer nodig dan een tafeltje, een stoel, wat papier en een pen. Mensen konden naar je toe komen als ze iemand een geschreven bericht wilden sturen, goed of slecht. Of als ze iets officieel wilden vastleggen.

Je moest dan eerst achterhalen wat ze precies wilden. Moesten ze iets gedaan krijgen van de bestemmeling? Of wilden ze eerder dreigen, indruk maken en iets opeisen? Daar heb je telkens specifieke zinnen voor nodig, die de schrijver kon leveren. De schrijver kon ook suggesties doen als de klant er zelf niet helemaal uitkwam. Alleen de schrijver kende de formules van woorden waarmee je het effect van een brief kon vergroten. Schrijven is een oude vorm van verleiden en de schrijver had het laatste woord.

De betaling gebeurde in natura: een pint bier, een homp kaas, wat appels in een doek. Genoeg om van te leven, maar rijk werd je er niet van. Maar je was een erkende figuur in je gemeenschap. Mensen hadden je van tijd tot tijd nodig en dat wisten ze.

Misschien is er al met al toch niet zoveel veranderd. Ik schrijf nog altijd over wat ik denk dat mensen nodig hebben. Ik gebruik mijn techniek om te verwoorden wat mensen niet altijd gezegd krijgen. Als schrijver heb ik nog altijd het laatste woord als ik mensen probeer te verleiden.

En misschien was een betaling in natura nog niet zo gek. U kunt mij inhuren voor een bitter lemon, een chouffe, een vanillethee, een warme chocolademelk of een Hasseltse klare, afhankelijk van het seizoen. Daar mag af en toe een stukje gebak naar keuze bij. In ruil daarvoor schrijf ik over alles waarvan u nog niet weet dat u het nodig heeft 😉