Slimme struisvogels

11 augustus 2022

Naar het nieuws kijken of luisteren doe je niet om er vrolijk van te worden. Dat is altijd zo geweest. Maar de opeenstapeling van onheil die we de laatste jaren op ons bordje krijgen, wordt voor steeds meer mensen onverteerbaar.

Een pandemie die alles lamlegt, met grote gevolgen voor de hele maatschappij. Het klimaat dat op hol slaat en steeds meer gaat lijken op de sinds lang voorspelde doemscenario’s. Een oorlog in Europa met gevolgen voor onze energiebevoorrading, naast alle menselijke ellende. Toenemende armoede als gevolg van dit alles. En daarnaast nog de ‘gewone’ portie aanslagen en verkeersongevallen. Het is geen wonder dat er steeds meer mensen ook psychisch onder lijden.

Nooit eerder leek de kloof zo groot tussen de verscheurende wereldproblemen en onze kleine persoonlijke inspanningen. Wie blijft de moed vinden om minder vlees te eten, de fiets te nemen in plaats van de auto, zijn dak te isoleren of zich in te zetten voor een armoedebestrijdingsproject? De druppels op een hete plaat branden gaten in ons hart.

Om te overleven, om af en toe gelukkig te kunnen zijn en aangenaam gezelschap te blijven voor jezelf en anderen, richten veel mensen de blik op de kleine dingen om hen heen. Niemand kan de hartverscheurend grote problemen recht in de ogen kijken en toch overeind blijven. Het holt ons uit, het vreet als een worm aan onze ziel, het ondermijnt al onze goede bedoelingen.

Mensen vinden hun geluk alleen nog in de kleine verrukkingen van elke dag. Een nieuwe knop aan de rozenstruik. Een liedje op de radio dat een stille herinnering oproept. Een lieve opmerking van een wildvreemde. Aan iets werken wat voldoening geeft. Met zorg een maaltijd bereiden en die opeten in goed gezelschap. Een glimlach van een heel klein mensje. De wind die over je wang aait. Een jarenlange vriendschap of liefde.

Is het struisvogelpolitiek om ons te wenden tot het kleine alledaagse geluk? Of is het een sterke reflex van veerkracht, om het vol te houden en binnen onze mogelijkheden te blijven doen wat we kunnen? Ik gok op het laatste.

(Afb. van Albrecht Fietz via Pixabay)