Stinkertjes

23 november 2023

We maken een wandelingetje op het terrein van het woonzorgcentrum. Mijn moeder in de rolstoel en ik te voet erachter. Op haar kamer en haar afdeling stapt ze nog goed met haar rollator, maar buiten is het haar te groot en te wijd. Daarvan raakt ze snel buiten adem. Het voordeel is dat ik haar eindelijk letterlijk kan sturen waarheen ik wil.

Vroeger bij het wandelen liep ze altijd voorop en ze negeerde mijn vader en mij steevast als we ons bukten voor een bloeiend veldbloemetje. Met plantjes en struikjes onderweg hield ze zich niet bezig. Het enige groen dat haar aandacht verdiende stond in de moestuin. En dan nog was ze vooral geïnteresseerd in de omvang van de boontjes en het bestrijden van de wormen in de prei.

Mijn vader en ik hadden samen een herbarium, maar dat vond ze niet interessant. En als mijn vader in het vroege voorjaar zijn eenjarigen zaaide in bakjes en dozen, mopperde ze over de drukte op haar vensterbanken.

Ik rol haar tot bij een struik vol rood-witte bloempjes. En tot mijn grote verwondering is ze heel enthousiast. ‘Kijk toch eens, wat een mooie bloemetjes!’ roept ze uit. Ze buigt zich voorover en bestudeert ze nauwkeurig. Er zijn rode, witte en rood-witte. Aan elke stengel staat een hele tros. De struik is een wuivend boeket en mijn moeder geniet ervan. Ik weet niet wat ik zie.

Ook verderop blijft ze aandachtig kijken naar wat er groeit: pluizige grassen (die wil ze voelen), een late roos, een courgette in de nieuwe groentebak op hoogte. In het bijenhotel is het stil, het zomergezoem is voorbij. We lopen over een bruggetje en langs verdorde rododendrons.

‘Weet je nog dat we hier zo’n mooie foto maakten van jou, toen ze allemaal in bloei stonden?’ vraag ik. Ze weet het nog, want die foto staat ook op de fotokalender.

‘Kijk, die bloemen hadden we thuis ook altijd, langs de oprit’, wijs ik naar een perk vol Tagetes. ‘Stinkerkes!’ herinnert ze zich opeens, want zo noemen we die oranje bloemen in Hasselt. Maar dat ze bij ons langs het huis stonden, elk jaar opnieuw, dat weet ze zich niet meer.

Tevreden rollen we weer naar binnen. Het was een heel avontuur, die korte bloemenwandeling. Voor mijn moeder, die dingen zag die ze nog nooit had gezien. En voor mij, die nooit had gedacht dat ik nog ooit samen met mijn moeder naar bloemen zou kijken.  Als je maar oud genoeg wordt, leer je op de duur overal van genieten.

(Elisabethblog november 2023)