Te veel aan ons hoofd

24 oktober 2019

Onlangs had ik het weer in het station, toen ik met de trein terugkwam van een lezing: vijf lange minuten zocht ik naar een onvindbaar fietssleuteltje in al mijn zakken. Had ik het in mijn jaszak gestopt? Of misschien in het voorvakje van mijn boekentas? Of had ik er nog een andere, slimme plek voor bedacht die inmiddels uit mijn hoofd was geschoten? In mijn portemonnee misschien? In het vakje waar ook mijn gsm zit? Nergens iets te vinden en mijn paniekgraad begon langzaam maar zeker te stijgen. Ik probeerde terug te gaan naar het moment waarop ik mijn fiets had gestald. Waar stond die ook alweer? En wat had ik toen met dat vervloekte sleuteltje gedaan?

Tot ik me opeens met een schok realiseerde dat ik te voet naar het station was gegaan. Ik slaakte een zucht van verlichting en nam de bus naar huis. Niets aan de hand. Mijn fiets stond gewoon tegen de gevel van mijn huis.

Wij mensen zijn gewoontedieren en dat is een zegen. Als we op elk moment alles opnieuw zouden moeten uitvinden of beslissen, zouden we al na een dag een burn out hebben. We drijven op gewoontes die we niet in vraag stellen en kunnen daarmee perfect functioneren. Maar soms zijn we wel het slachtoffer van onze eigen wanen.

Het mooiste voorbeeld daarvan kreeg ik ooit te horen van een collega-lerares, die elke dag met de auto naar school reed. Op een dag schoot haar halverwege de autorit opeens te binnen dat ze haar autosleutels vergeten was. Onmiddellijk maakte ze rechtsomkeer en begon terug naar huis te rijden. Pas een minuut later drong het absurde van haar gedachte tot haar door. Ze keerde nogmaals om en reed verder naar haar werk, waar ze lacherig en met veel schaamte vertelde wat haar overkomen was.

Misschien hebben we allemaal te veel aan ons hoofd. Ik droom er wel eens van dat we met de hele buurt iemand in dienst nemen, die ons allemaal samen alle mogelijke praktische beslommeringen uit handen neemt. Die denkt aan het maken van afspraken met tandartsen en garages, die loodgieters en elektriciens inhuurt en opvolgt, die ervoor zorgt dat we onze abonnementen op nutsvoorzieningen op de voordeligste manier aangaan, die er ons aan herinnert dat we een film niet mogen missen en misschien zelfs voorstellen doet voor wat we zullen koken als we vrienden ontvangen. Een soort butler dus. Wie weet wordt het ooit de job van de toekomst.

(Afb. van congerdesign via Pixabay)