Verleid met een appel?

1 oktober 2018

Een slang in een boom en daaronder een vrouw met een appel in de hand. Dat moet Eva zijn. Maar eerlijk, zou jij het paradijs opgeven voor een appel? 

Er is één ding dat ik nooit begrepen heb aan het paradijsverhaal: waarom werd Eva verleid met een doodgewone appel? Van alle vruchten waarvoor ik bij wijze van spreken een moord zou doen, scoort de appel niet meteen bij de top tien. Niet dat ik niet kan genieten van een frisse, rinse appel, precies op de grens van zoet en zuur, met dat onvervangbaar sappig-knakkerige geluid als je erin bijt. Maar geef toe, er zijn toch wulpsere vruchten te bedenken. Een druiventros heeft al iets veel verleidelijkers, of een pruim of zelfs een banaan.

Als ik mocht kiezen om het verhaal van de zondeval uit te schrijven, koos ik voor een mango. Zo’n rijpe, zacht blozende mango, met een rimpelloos vel. Je bijt erin, met je ogen dicht natuurlijk om volop te genieten, en je voelt hoe het sap langzaam tot aan je elleboog druipt. En de smaak is honing voor je ziel. Voor zo’n vrucht zou je desnoods een goddelijk gebod overtreden. Maar voor een appel? Nee, niet echt. In mijn zeer beperkte ervaring zijn de appels in het droge en hete zuiden bovendien nog veel minder lekker dan hier bij ons, dus voor zo’n dor, taai en smakeloos appeltje zou Eva zeker niet overstag zijn gegaan.

Er zit dus vast een diepere bedoeling achter dat appelverhaal. Iets als: pas op voor het alledaagse. Het risico om je ziel te verliezen schuilt niet in spectaculaire, exotische verleidingen. Die kom je nu eenmaal niet zo vaak tegen in het leven. De kans om uitgehold te worden, in je liefde of in je idealen of in iets anders wat je nauw aan het hart ligt, zit veel vaker in de kleine schuurwonden van elke dag. Wrevel, ergernis, onachtzaamheid, ongeduld vormen door hun slopende werking vaak het grootste verraad van alles waar je trouw aan wilt blijven.

Ik ga mijn appeltjes dus toch maar koesteren. Want ze bewaren veel langer dan de verleidelijkste mango.