Washandje

30 oktober 2025

Uit de la met afgedankt textiel had ik snel een lapje meegenomen om het graf van mijn ouders te poetsen. Ik gooide het in een doos bij de chrysant, het schopje en de veger. Niet ver van hun graf stond een waterkraan, wist ik.

Bij het graf inspecteerde ik eerst de nieuwe cijfers, met de pas aangevulde sterfdatum van mijn moeder. Alle letters en cijfers waren opnieuw ingekleurd. Het zag er keurig uit. Haar foto prijkte netjes in het glazen ovaal, naast die van mijn vader.

Ik veegde met mijn borstel de blaadjes van de steen. Al lagen ze niet echt in de weg. Ze waren eerder een soort natuurlijke confetti. Maar je moet toch wat, bij zo’n graf. Met de nagel van mijn wijsvinger peuterde ik een minuscuul vlekje zilververf van de steen. De letterschilder had een beetje gemorst.

Ik liep met mijn doekje naar de kraan. Pas toen zag ik dat ik in de rapte een oud, zwart washandje had meegegrist. Kon ik een graf poetsen met een washandje? Ik maakte het nat en liep terug. Mijn hand paste er als vanouds in en ik waste met grote streken de steen, over de letters en cijfers, tot bij het plantenvak. Ook de foto’s in hun glazen omhulsel gaf ik een beurt.

Het voelde vertrouwd. Meer als wassen dan als poetsen. Hoe vaak had ik niet een kinderlijfjes op die manier ingezeept en schoongewassen, en daarna afgedroogd en in een pyjamaatje gehuld? Nergens worden zorg en troost zo concreet als in de zachte gebaren van een hand in een washandje. Mijn ouders zelf heb ik nooit gewassen, dat hadden anderen voor mij gedaan. Toch voelde het juist en goed om hun graf zo te wassen.

Ik plantte mijn chrysantje en ging mijn washandje uitspoelen. Zo, mijn ouders lagen er fris en fleurig bij voor Allerheiligen en Allerzielen. Het washandje bewaar ik voor de volgende keer.

(Afbeelding van Martine den Engelsen via Pixabay)