Weesgegroetjes

25 januari 2022

Een vriend vertelt me over zijn stokoude moeder. Haar geheugen is weggedeemsterd, zoveel uit haar verleden is vervaagd. Hij brengt haar bijna dagelijks een kort bezoekje. Een echt gesprek wordt steeds moeilijker, maar daar heeft mijn vriend iets op gevonden. Hij is begonnen om elke dag met zijn moeder samen te bidden. Een stuk van het rozenhoedje. Die woorden rollen nog vanzelf over de lippen van zijn moeder. Ze wordt er rustig van en het maakt haar gelukkig. En ook mijn vriend vindt het fijn. Het is een van de weinige dingen die hij nog gewoon samen met zijn moeder kan doen.

Liederen van lang geleden, zinnen die we van buiten leerden, ze zullen ons vergezellen tot in onze laatste levensdagen. Het weesgegroetje zit bij zoveel mensen in de diepste kern van hun wezen. Ook als ons verstand het laat afweten, zorgen die woorden voor een geest van vrede en openheid voor wat komt.

Mijn moeder is vooralsnog minder vredig. Ze is er sinds kort van overtuigd dat de buurvrouw op haar gang haar schoenen heeft ingepikt. ‘Die lichtbruine, met allemaal gaatjes bovenop’, legt ze me uit. Ik weet niet over welke schoenen ze het heeft. Ik ga onderaan in haar kast op zoek naar de verloren gewaande schoenen, maar vind ze niet. Wel een paar zwarte die veel te smal zijn geworden voor haar uitgezette voeten. ‘Ja, zo’n zwarte schoenen, maar dan met allemaal gaatjes erin’, zegt ze hardnekkig. ‘Waren ze nu zwart of lichtbruin?’ wil ik weten, maar dat weet ze opeens niet meer. Maar het zijn hoe dan ook de schoenen waar de buurvrouw mee rondloopt.

‘Die schoenen zullen zeker lijken op een paar dat jij ooit hebt gehad’, probeer ik. ‘En telkens als je de buurvrouw ziet, denk jij aan die schoenen. Maar gelukkig heb jij andere schoenen nu, die goed passen.’

Mijn moeder vertrouwt mijn uitleg maar half. Misschien wordt het stilaan tijd om ook eens met weesgegroetjes te beginnen.

(Elisabethnieuwsbrief januari 2022, afb. van Congerdesign via Pixabay)