Wegwijs

16 juli 2020

Als ik het heb over een of andere plek in onze gemeente – het ziekenhuis, de supermarkt, het Begijnhof – wijs ik meestal vaag met gestrekte arm in de volgens mij correcte richting. Meestal schiet mijn gesprekspartner dan in de lach, omdat de richting die ik aangeef blijkbaar helemaal niet klopt.

Nochtans heb ik een helder principe in het wegwijzen. We wonen op een driesprong, dus je kunt drie richtingen uit om te vertrekken: naar links, naar rechts en rechtdoor. Alle verdere bochten en afslagen negeer ik stelselmatig. Waarom zou je de zaken nodeloos ingewikkeld maken? De supermarkt ligt rechtdoor, ook al slaat de straat vrijwel meteen nadien af naar links. Voor het Begijnhof moet je naar rechts en dan de juiste zijstraat inslaan. En het ziekenhuis is naar links, waar je op een T-kruispunt naar links of naar rechts kunt, afhankelijk van de ingang die je wilt nemen. Duidelijker kan niet, vind ik.

Veel mensen in mijn omgeving leven met een plan in hun hoofd. Een overzicht, waarin ze van bovenaf neerkijken op hun eigen positie en de straten daaromheen. Het lijkt me eng om zo voortdurend buiten jezelf te treden. Ik blijf in mijn eigen hoofd en zie niet meer dan ik op dat moment met mijn eigen ogen waarneem. Rechts, links of rechtdoor, meer hoeft een mens in het leven niet te weten.

Ik geef het toe, voor de meeste problemen en verlangens in het leven heb ik geen groot plan in mijn hoofd. Geen stappen die ik kan afvinken, geen doelen die ik een voor een wil bereiken. Maar ik weet wel hoe ik eraan moet beginnen. En dan zien we wel. Voor mij is dat genoeg.

(Afb. van 111417994 via Pixabay)