Winterbanden

19 november 2019

Vandaag krijgt onze auto winterbanden. Ik voel me als een moeder die met haar kind naar de dokter gaat voor een inenting. In de wachtkamer lees ik de krant en drink ik koffie. Als je auto klaar is, wordt hij omgeroepen op nummerplaat. Ik heb dus van tevoren thuis nog even geoefend om niet als een ‘slechte moeder die haar kind niet kent’ door de mand te vallen.

Met de deinende zomerbanden in de kofferbak rijd ik weer naar huis. Nu mezelf nog in wintermodus zetten. Ik heb al een extra sjaal opgediept en mijn muts beschermt mijn oren tegen de ijzige wind. Op de fiets trek ik weer braafjes mijn handschoenen aan. Ik kan er weer tegen.

Zou er ook zoiets bestaan om beter gewapend te zijn tegen de winter van het leven? Goed gezelschap lijkt me onontbeerlijk, om de bittere kantjes eraf te slijpen. Al wordt dat gezelschap bijna zeker stelselmatig uitgedund naarmate je zelf ouder mag worden. Mijn ouders klaagden er de laatste jaren weleens over dat ze zoveel namen en adressen moesten schrappen in hun adressenboekje. Maar ze beseften haarscherp dat het ‘doorstrepen of doorgestreept worden’ was.

Iets om je in uit te leven, dat lijkt me ook een goede bescherming tegen de winter. Iets waarin je je hart kunt leggen en waarin je goed bent en waarin je zo kunt opgaan dat je niet merkt dat de tijd voorbijgaat. Dat kunnen heel uiteenlopende dingen zijn: naaien of timmeren, tuinieren of koken, lezen of schrijven, verzamelen of boetseren, en nog zoveel meer.

Natuurlijk hou je de winter er niet mee tegen. Dat kun je ook niet met winterbanden. Maar we verkleinen er wel het risico op oncontroleerbare slippartijen mee, op ongelukken en uitschuivers. We hebben meer grip op onze weg. Een mens mag zijn illusies koesteren.

Gelukkig speelde het meest gênante moment van het winterbanden wisselen zich bij iemand anders uit de wachtkamer af. Een jonge kerel werd afgeroepen met zijn nummerplaat. ‘Uw winterbanden stonden er al op’, zei de medewerkster. ‘U bent waarschijnlijk in de lente vergeten uw zomerbanden erop te laten zetten.’ De jongen bloosde en wist niet hoe snel hij buiten moest komen. De rest van de wachtkamer lachte hartelijk. En dat was ongetwijfeld de beste remedie tegen de winter.

(Afb. van Manfred Richter via Pixabay)