Arme mensen

13 november 2024

Als wij na de zondagsviering de kerk uit stappen, staat er steevast een vrouw met een kind te bedelen. Elke zondag dezelfde vrouw. De meningen daarover zijn verdeeld. Is die vrouw daar op haar plaats of niet?

We hebben net een omhaling voor een of ander goed doel achter de rug. Er zijn overschrijvingsformulieren voor wie wat meer wil doen.

Maar dan staat daar die vrouw. Ze houdt heel uitdrukkelijk haar open hand omhoog en wenst ons in het Frans een goede zondag. Ze roept God erbij. Ze knikt en glimlacht, kijkt ons aan en duwt haar kind voor onze voeten.

Sommigen van ons tasten opnieuw in de buidel en geven de vrouw wat geld. Anderen negeren haar en gaan verder. Ik knik haar meestal vriendelijk toe, maar ik geef haar geen geld. Ik geloof niet dat ik de problemen van deze vrouw zo kan oplossen, al denkt ze zelf van wel.

Het is elke week weer erg confronterend om na de hooggestemde woorden en voornemens van de mis, oog in oog te staan met iemand die haar eigen weg zoekt in ons land. Wellicht niet helemaal volgens de officiële regels, maar daar zit ze niet mee.

In de loop der jaren is de vrouw een vast onderdeel geworden van onze parochie. Ze herkent goedgeefse parochianen. Als we af en toe een kleine receptie hebben in de kerk, schuift ze mee aan voor een drankje.

Over arme mensen kun je van alles denken en zeggen, zolang ze je niet voor de voeten lopen. Wie ben ik om te zeggen hoe deze vrouw moet leven of met geld moet omgaan? Weet ik veel wat ze in haar leven heeft meegemaakt! Ze is er en ze staat niet toe dat we over haar heen kijken. Ons hart en ons verstand zoeken naar een antwoord, dat er niet altijd is. Ze houdt ons wakker.

(Adem-Tocht 11/2024, Photo by José Ramírez on Unsplash)