De flauwe plezante

23 mei 2024

Een van de ergste namen die mijn vader kon geven aan iemand die hem op de zenuwen werkte, was niet ‘idioot’ of ‘onnozelaar’. Ook niet ‘stommerik’ of ‘smeerlap’. Hij noemde zo iemand meestal gewoon een ‘flauwe plezante’.

Iemand die hopeloos te laat was, die niet deed wat hij had beloofd, die de gewone fatsoensnormen met voeten trad, dat was steevast een flauwe plezante.

‘Er staat weer een flauwe plezante met twee wielen op de stoep geparkeerd’, zeg ik in navolging van mijn vader.

Het is even denigrerend bedoeld als ‘kluns’, maar het klinkt een stuk vriendelijker. Het is immers hoog tijd om de inflatie van scheldtermen een halt toe te roepen.

Ik probeer om niet meer ‘sukkel’ te roepen tegen mijn voorganger in de auto die zo lang treuzelt voor het groene licht dat het voor mij weer rood wordt. Als ik iemand ‘loser’ hoor zeggen, vraag ik me af wat er zo raar is aan af en toe verliezen. Niet iedereen kan altijd alles winnen, toch? Het leven zou toch een saai spel zijn als het altijd dezelfde mensen waren die winnen. Aan ‘koe’, ‘zak’ of ‘lul’ wil ik niet eens denken.

Misschien moeten we de term ‘flauwe plezante’ opnieuw invoeren. In zijn eigen ogen is de flauwe plezante wellicht vooral plezant. Maar andere mensen zuchten als ze zien wat hij doet en zien er nauwelijks de lol van in. Hij denkt wel dat hij leuk is, maar hij is vooral flauw in onze ogen. Vervelend, maar niet totaal onvergeeflijk.

Het klinkt bovendien niet als iets onherroepelijks. Je kunt op elk moment jezelf bijscholen tot een echte plezante.

Lang geleden noemde ik mijn opgroeiende kinderen vaak ‘kever’ als ze iets stoms hadden gedaan. Ik ken iemand die weleens ‘kiwi’ zegt tegen iemand die ze wil uitschelden. In de planten- en dierenwereld zitten vast nog wel vrolijke alternatieven. Het moet natuurlijk ook weer niet al te leuk worden, want het moet wel een opluchting zijn om het naar iemand te roepen. Benieuwd naar jullie voorstellen!

(Photo by Dmitry Bukhantsov on Unsplash)