De invloed van een oud gebod

28 juni 2019

Hoewel ik het niet meteen in de Bijbel terugvind, voelt het toch aan als een aloud christelijk gebod: je moet eerst afzien voordat je plezier mag maken.

Pasen mocht je pas vieren nadat je stevig gevast had. Voluit genieten kon pas na een periode van soberheid en inspanning. Iets van vroeger? Dat dacht ik ook, maar de laatste tijd weet ik het niet meer zo zeker.

Want elke dag zie ik ettelijke hijgende en puffende mensen voorbij komen joggen. In deze temperaturen is dat zwaar afzien, en waarschijnlijk zelfs ongezond. Maar ze zetten door. Terwijl het zweet stroomt, strompelen ze zonder opkijken verder naar hun einddoel. Ze zien er vaak rood aangelopen uit en bewegen ook niet zo soepel als op de reclamespotjes. Ze dragen aangepaste outfits, die nuchter bekeken lichtjes belachelijk ogen. Aan het einde van hun traject kunnen ze niet zomaar in de zetel ploffen, maar moeten ze eerst hun sportkleding afpellen en douchen, voordat ze weer onder de mensen kunnen komen. Ik vraag me vaak af wat er de lol van is om jezelf zo tot het uiterste te drijven. Het lijkt mij niet dat er een christelijke reflex achter zit.

Daarom sta ik er vaak met enige verbijstering naar te kijken. Waarom zou sporten leuker zijn als je eerst moet afzien? Ik hou van wandelen en fietsen op een menselijk tempo. Op mijn calorieënverbruik zal dat weinig invloed hebben, maar op mijn humeur des te meer.

Ik geloof niet echt dat iets leuker is als je er eerst voor hebt moeten afzien. Het kan ook meteen prettig zijn, gewoon zonder te overdrijven. Zonder tot je limieten te gaan of elke week een scherper doel te stellen. Gewoon omdat het fijn is om buiten te zijn, om te bewegen, om de lucht op te snuiven en te glimlachen naar wie je pad kruist.

Ik denk dat ik iets essentieels mis, dat ik niet snap waar het echt om draait. Maar dat geeft niet. Laat mij maar voorthobbelen in mijn eigen, langzame tempo. Het leven gaat al snel genoeg.

(Afb. van José Manuel Botana via Pixabay)