De jus is eraf

15 mei 2020

Al 55 keer zijn we samengekomen om te klappen in onze straat, elke avond om acht uur. Voor de zorg en om de moed erin te houden. In het begin waren we blij met een paar andere gezichten dan de huisgenoot, ook al was het op ruime afstand. Eerst was het nog donker, maar daarna kwam plots het zomeruur en de warme lentebries en het werd elke avond leuker. We leefden mee met elkaars perikelen, gaven tips voor coronakapsels, luisterden naar zorgen over werk, kinderen en hoogbejaarde ouders. We vierden verjaardagen met glaasjes op veilige afstand en hartverwarmend straathoerageroep.

Maar stilaan is het nieuwe er af. Het wordt een beetje corvee om elke avond om acht uur alles uit je handen te laten vallen en in de gure wind tegen alweer diezelfde buren aan te kijken, terwijl je je goede vrienden nog altijd niet mag zien. De buren zijn wel lief, maar je wil stilaan wel weer eens iemand anders horen en over iets anders praten.

Ongemerkt zijn de buren op al die avonden toch een stuk dichterbij gekomen. We hebben meegeleefd met een partner die naar het woonzorgcentrum is verhuisd, met het afronden van een thesis (dat lukte de ene dag al beter dan de andere), met mensen die uitgeput waren door het werk op een corona-afdeling en met anderen die de handen vol hadden om hun kinderen happy te houden. We staan voor altijd dichter bij elkaar. Maar het mag nu wel weer eens iets anders zijn.

Gelukkig geven we het toe aan elkaar, zodat niemand zich persoonlijk beledigd hoeft te voelen. En het idee groeit om misschien toch elke vrijdag te blijven samenkomen. Het zou zonde zijn om onze kostbare burenwarmte zomaar verloren te laten gaan.

Als ik even in de toekomst kijk, zie ik over drie jaar onze buurt op vrijdagavond. Om acht uur druppelen de buren naar buiten en beginnen te klappen. Iemand legt aan een kleuter uit wat daar de oorsprong van is. We gaan op de straatbank bij de boom zitten en heffen samen het glas. Op onze buurt, op het leven en op onze onverwoestbare veerkracht!