De lege vensterbank

15 februari 2024

Elk jaar tegen het einde van de winter komt er een moment waarop mijn kamerplanten collectief besluiten om de strijd op te geven. Ze zijn de centrale verwarmingslucht beu en het grijze licht dat slechts met mondjesmaat door de ramen valt. Ze laten zich niet meer paaien door mijn aanmoedigende slogans. (Goed zo! Dat is een mooi blaadje! Komaan, nog eentje! Je kunt het!) Ze appreciëren het niet meer dat ik hen regelmatig een kwartslag draai en hun soms een kleine douche met regenwater geef.

Nukkig staren ze voor zich uit. Ze krijgen gele bladeren en laten zich inpalmen door plakkerige beestjes. Hun potgrond voelt ofwel te nat ofwel te droog aan. Ze buigen hun stengels en verliezen hun blaadjes. Ze zijn nog liever dood dan dat ze nog een week langer op mijn vensterbank staan.

Ik schakel alle middelen in. Ik geef kleine porties meststof. Ik haal dorre blaadjes weg. Ik verander ze van vensterbank of van kamer. Meestal mag het niet baten en staan ze gewoon op een andere plek verder dood te gaan.

De siernetel die ik de hele winter heb gekoesterd en waarvan ik de veel te lange stengels elke avond behoedzaam achter de gordijnen drapeerde, lijkt er niet meer in te geloven. Nochtans heb ik haar beloofd dat ze na Pasen weer naar buiten mag, op het terras, tussen de vogels en de vlinders. Maar ze heeft de moed verloren.

Hoop is altijd het moeilijkste vlak voor de kentering. Ondanks de langer wordende dagen weigeren mijn kamerplanten in de lente te geloven. Als ze doodgaan is het dus hun eigen stomme schuld. En blijf ik achter met (bijna) lege vensterbanken.

(Photo by Lesly Juarez on Unsplash)